Φλουρί Κωνσταντινάτο

Σιγαλά κι αμάν αμάν/ σιγαλά βρέχει ο ουρανός
σιγανός ψιχαλισμός/ σιγανά πάω κι εγώ
την αγάπη μου να βρω



Τα πάντα ήταν σκληρά σε εκείνο τον τόπο. Τα βουνά, κρεμασμένα στα ουράνια· ο ποταμός, σύνορο αδιάβατο· και το χώμα στις πλαγιές της Χελιδόνας, λιγοστό. Οι άνθρωποι πάλευαν, συμφιλιωμένοι, με τη φύση για να επιβιώσουν. Άλλοι έπαιρναν το δρόμο της προσφυγιάς προς την Αμερική ή την Αυστραλία.

Η ζωή έγινε ακόμη πιο δύσκολη τη νύχτα που στην κορυφή του βουνού αναμετρήθηκαν με τα όπλα οι άντρες... Εκείνη η νύχτα σαν να καθόρισε την ιστορία του τόπου και τη μοίρα των γυναικών μιας οικογένειας.

Τρεις γυναίκες, με πείσμα και επινοητικότητα, αυτοθυσία και γενναιότητα ψυχής, αφηγούνται τις μνήμες τους: Κατοχή, Εμφύλιο, εσωτερική μετανάστευση στην πόλη, αλλά και έρωτες που δεν ευτύχησαν, επιθυμίες που δεν ευοδώθηκαν, μια εποχή που οι γυναίκες ήταν ή του πατρός τους ή του αντρός τους. Καταθέτουν τη διαδρομή της ζωής τους, μέχρι σήμερα, μιας ζωής που ακολουθεί την τύχη του κωνσταντινάτου, του φλουριού που χαρίζει τύχη στον κάτοχό του, του χαμένου φλουριού που θα λάμψει και πάλι στην παλάμη της τρίτης γενιάς.

Ένα βιωματικό μυθιστόρημα, το οποίο αφηγείται τη ζωή μιας οικογένειας και αναπλάθει έτσι τη ζωή ολόκληρης της υπαίθρου, καθώς, εν πολλοίς, και το δράμα της Ελλάδας, γραμμένο στη ζωντανή δημώδη γλώσσα που αξιοποιεί δημιουργικά το δημοτικό τραγούδι.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου