Πέτρινες μνήμες

Ο αδελφοκτόνος πόλεμος κάποτε τελείωσε. Ο παραλογισμός του εμφυλίου σιγά σιγά ξεχάστηκε. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, σύμβολο και ορόσημο, ήταν ο ιμάντας που γύρισε τη μηχανή του χρόνου. Η Ελλάδα γύρισε σελίδα και οι πληγές άρχισαν να κλείνουν. Τα χρόνια πέρασαν η γειτονιά, στην περιοχή του Άη Δημήτρη, άλλαξε. Το μπορντέλο με τις παστρικιές, μετακινήθηκε στην Κάτω Πόλη, προς τους μύλους του Τριάντη. Το Αστυνομικό Τμήμα μεταφέρθηκε στην περιοχή των Ιτιών. Τα παλιά φτωχόσπιτα με τις αυλές έγιναν πολυκατοικίες.
Άλλαξαν και οι άνθρωποι. Τα δάκρυα στέγνωσαν και οι μνήμες έγιναν ένα με τα λιθάρια. Τίποτε πια δεν είναι το ίδιο, μα και τίποτε δεν χάθηκε για πάντα.
Αυτός ο τόπος αφήνει τις θύμισες να μουλιάζουν να ξεθωριάζουν καθώς το τοπίο βυθίζεται μέσα στο γλαυκό, πάντα λαμπρόμορφο αυτό φως της λευτεριάς... της ισότητας της αδελφοσύνης της ελπίδας.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου