Ήταν κι αυτό μια αιτία για να πεθάνει ο Ευγένιος

Μια εκτέλεση δεν είναι εύκολη υπόθεση, έστω κι αν σε σκληρές εποχές γίνεται υπόθεση ρουτίνας. Πιο συγκλονιστική είναι η εμπειρία του εκτελεστικού αποσπάσματος. Συχνά οι στρατιώτες τρέμουν πιο πολύ από τον μελλοθάνατο. Κατά κανόνα περισσότερο τρέμει ο κατάδικος που πρόκειται να εκτελεσθεί. Όμως με τον Ευγένιο δεν έγινε έτσι. Έδινε την εντύπωση πως αισθανόταν ικανοποίηση επειδή επρόκειτο να πεθάνει. Ζούσε εκεί όπου ζούσαμε κι εμείς, αλλά βρισκόταν αλλού. Δεν ήταν μαζί μας.
Εύκολα σήμερα ένας δικηγόρος θα τον είχε αναλάβει, προσφέροντας πλήθος μαρτυρίες ότι ο πελάτης του έπασχε από φρεναπάτες και ότι το νευρικό του σύστημα είχε καταρρεύσει. Ουσιαστικά ο Ευγένιος δεν ήταν σε θέση να καταλάβει και να εκτιμήσει την ηθική σημασία της πράξης του. Το πιο σκληρό, όμως, ήταν πως ούτε εμείς, ούτε άλλος κανείς -πλην ίσως του μπάρμπα Νικόλα- μπορούσε να καταλάβει τη σημασία της πράξης του. Όλα ήλθαν μετά.

Το βιβλίο αναφέρεται σε μια εποχή που νομίζαμε ότι έχει παρέλθει, αλλά όπως δείχνουν τα σημεία των καιρών θα επανέλθει. Έτσι, το δράμα μιας βασανισμένης γενιάς
που οι ελπίδες της μαράθηκαν μέσα στους παγετώνες
της εμφυλιακής και μετεμφυλιακής περιόδου ενδέχεται
να το ζήσει και άλλη.

Να γιατί πρέπει να διαβαστεί το βιβλίο αυτό...