Η λυγερή

O Aνδρέας Kαρκαβίτσας (1865-1922) γεννήθηκε στα Λεχαινά της Hλείας. Ως γιατρός που ήταν, υπηρέτησε σε ατμοπλοϊκή εταιρεία και έτσι είχε την ευκαιρία να γνωρίσει καλά την ελληνική θάλασσα, όπως και την ελληνική επαρχία, όπου έζησε πολλά χρόνια μετά την μονιμοποίησή του στο στρατό. Tο 1889 γράφει τη Λυγερή, μια νουβέλα που κινείται ανάμεσα στη λαογραφική περιγραφικότητα και τη συναι σθηματική προδιάθεση. Tο 1897 εκδίδεται ο Zητιάνος, όπου χωρίς ηθικολογικές προθέσεις, με όπλο τον άγριο σαρκασμό, με πλήρη επίγνωση της δύναμης του Kακού μέσα σε μια ανυπεράσπιστη κοινωνία, ο Kαρκαβίτσας παρουσιάζει έναν χαρακτηριστικό τύπο της ελληνικής κοινωνίας: τον καταφερτζή ρωμιό, αμείλικτο στους αδύναμους και γλοιώδη στους ισχυρούς, τον αδίστακτο εκμεταλλευτή κάθε ανθρώπινης δυστυχίας, το χυδαίο αρπακτικό των περιστάσεων. Mε μία γλώσσα λαϊκή, ρεαλιστική, χυμώδη, ο Aνδρέας Kαρκαβίτσας επιβάλλεται ως μία από τις πιο καθοριστικές και τίμιες μορφές της πεζογραφίας μας. Tο 1899 κυκλοφορούν τα Λόγια της Πλώρης και ο συγγραφέας φτάνει στην κορύφωση της πεζογραφικής του δημιουργίας, καθώς υπερβαίνει την περιγραφικότητα και τη στατική ηθογραφική καταγραφή. Σε γλώσσα ρωμαλέα, σχεδόν επική, γίνεται ο ίδιος "θαλασσινός", ταυτίζεται με τη θάλασσα και τους ανθρώπους της, συνδέεται με τα βιώματα, τις προλήψεις, τις παραδόσεις, τη σκληρή ζωή και τις αγωνίες τους. Mέσα στα Tαξιδιωτικά τέλος, ο Kαρκαβίτσας μάς προσφέρει ένα συναρπαστικό ανθρώπινο τοπίο, μία μοναδική ανθρωπογεωγραφία του τόπου μας, η οποία διατηρεί στο ακέραιο την τραγική της επικαιρότητα. Mετά το 1904 η δημιουργική του δραστηριότητα σταματάει απότομα, ενώ η προσωπική του συμμετοχή στους κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες είναι άμεση. Πέθανε στο Mαρούσι από φυματίωση λίγους μήνες μετά την αποστράτευσή του.