Ελεγεία και σάτιρες

"Όμως κάθε φορά πού ή ελληνική ποίηση απελπίζεται, δηλαδή κάθε φορά πού γίνεται ποίηση, ό Καρυωτάκης είναι εξακολουθητικά παρών." Μετράει σχεδόν εν τέταρτον του αιώνος ή διαβεβαίωση ετούτη του ποιητή και κριτικού Βύρωνα Λεοντάρη, πού με την επιλογή του σημαδιακού επιρρήματος "εξακολουθητικά" θέλει να παραπέμψει ευθέως στη γνωστή, γενναία διαπίστωση του Τέλλου Άγρα: "Κι έξαφνα, στα 1927, με την τρίτη και τελευταία του συλλογή, Ελεγεία και Σάτιρες, μας εξεπέρασεν όλους, αμέσως κι εξακολουθητικά. Έγινεν αμέσως maitre." Στό σύστημα της διαβεβαίωσης αυτής ή ποίηση ταυτίζεται με την απελπισία της, τη ριζική εννοείται απελπισία της, εκείνη πού δεν τελείται σε κοινωνικό κενό, δεν ακκίζεται ούτε εξαντλείται στον υδάτινο καθρέφτη των φιλολογημάτων της, εκείνη πού συγκλονίζει την ουσία και τη μορφή, είτε για να τα ξανααρμόσει είτε για να αποδείξει ανέφικτη τη συναρμογή τους και ήδη σωπασμένη την ποίηση. Μια απελπισία, λοιπόν, σαν κι εκείνη του Κώστα Καρυωτάκη, οριακά δαπανηρή μα και τόσο οξυδερκής, σχεδόν εξωανθρώπινα οξυδερκής, ώστε αφενός να μπορεί να τρέψει σε πανίσχυρη ειρωνεία τη χολή, σε λόγο το ουρλιαχτό, αφετέρου να φτάσει να μη χρειάζεται πάντοτε το βίωμα, να μη χρειάζεται καν το βίωμα: δεν αρκούσε ή πνιγηρή υπαλληλία, ή ωχρά σπειροχαίτη και ή Πρέβεζα για να αναδυθεί τόσο αδιάλλακτη ή τέχνη του Καρυωτάκη, τέχνη πού υπερβαίνει τόσο τη βιογραφία του ποιητή όσο και τη μυθολόγησή της. [...]

Πρόλογος: Παντελής Μπουκαλάς