Η δίκη του στρατηγού των Γαρυφάλλων

«Μια ποινική δίωξη εναντίον του Οτέλο Σαράιβα ντε Καρβάλιο ισοδυναμεί με ποινική δίωξη εναντίον της επανάστασης της 25ης Απριλίου».
Ένας τέτοιος ισχυρισμός αποτελεί πράγματι υπερβολή, γιατί το μεγαλείο της πράξης, όσο συμβολική κι αν είναι αυτή, υπερβαίνει τη μορφή του ανθρώπου που την εκτέλεσε. Ίσως όμως να μην είναι τελείως αδικαιολόγητος, αφού πέρασαν χρόνια από τότε που ο στρατηγός ντε Καρβάλιο βρισκόταν έγκλειστος στις φυλακές, κατηγορούμενος για απόπειρα ανατροπής της δημοκρατίας που ο ίδιος και οι συναγωνιστές του αποκατέστησαν, ύστερα από μισόν αιώνα στυγνής δικτατορίας.


Μερικοί θα χαρακτηρίσουν μια τέτοια δίωξη ως πολιτική καταδίωξη, άλλοι ως συνηθισμένη δικαστική πράξη ενός νόμιμου κράτους. Για κάθε όμως φιλελεύθερο άνθρωπο, όπου γης, η δίωξη αυτή στάθηκε αναμφισβήτητα μια ξεχωριστή στιγμή στα χρονικά των μεγάλων πορτογαλικών πολιτικο-δικαστικών υποθέσεων.
Το παρόν βιβλίο αποτελεί μια σημαντική συμβολή στη διαλεύκανση της πολύπλοκης δίκης που ανέμειξε τον Οτέλο Σαράιβα ντε Καρβάλιο με τις ΛΔ 25 (FP 25). Ο ίδιος αναλύει το πρόσφατο παρελθόν, διευκρινίζει τη στάση του ως προς την κατηγορία και απολογείται. Ξεκαθαρίζει τη θέση του ενώπιον του δικαστηρίου, της κοινής γνώμης και της ιστορίας.
Ο Οτέλο Σαράιβα ντε Καρβάλιο, σημαίνουσα μορφή της διαδικασίας που οδήγησε στον εκδημοκρατισμό της Πορτογαλίας, ο στρατιωτικός που αφοσιώθηκε απόλυτα σ’ ένα ιδανικό, έπαιξε από τις 25 Απριλίου ένα σημαντικό ρόλο στην πορτογαλική πολιτική σκηνή. Γι’ αυτό η δίκη του, όποια κι αν ήταν τα νομικά κίνητρα, αποτελεί ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός.
Γιατί σε πείσμα των κρατούντων δεν έχουν όλοι κλείνει, το γόνυ, δεν έχουν όλα ισοπεδωθεί. Αυτό είναι το μήνυμα που μας στέλνει από το κελί των φυλακών του Τομάρ ο στρατηγός των γαρύφαλλων: «Περισσότερο παρά ποτέ σκοπός της ζωής μου είναι η καλυτέρευση των συνθηκών των παραμελημένων και αδικημένων στη ζούγκλα, που εξακολουθεί να είναι η κοινωνική μας ζωή, όχι μονάχα εδώ στην Πορτογαλία, τον Τρίτο Κόσμο, αλλά λίγο πολύ και παντού. Διακριτικές αρετές όσων αγωνιζόμαστε στο χώρο της επαναστατικής Αριστεράς θεωρώ ότι είναι το θάρρος μας, η προσωπική μας αξιοπρέπεια, η χωρίς όρους αφοσίωση μας στην υπόθεση των παραμερισμένων και καταπιεζομένων της γης ολόκληρης, η μαχητική αλληλεγγύη μας μαζί τους. Γι’ αυτό ζούμε, μ’ αυτά βρίσκουμε τη δύναμη που μας κρατά αγωνιζόμενους. Ίσως μέρος των νέων σήμερα να βρίσκουν όλα αυτά «ρομαντικά», «ουτοπιστικά» και ακόμη περισσότερο τα νέα στρώματα των μικροαστών που τόσο άπληστα έλκονται από το χρήμα και την εξουσία και που δίδουν τώρα τον τόνο στις δυτικές χώρες».