Κατάθεση. 1956-2002

Σαράντα έξι χρόνια συνεπούς και έντιμης παρουσίας, «κλεισμένα» σε εννέα ποιητικές συλλογές. Είναι ο φοβισμένος και καταρρακωμένος άνθρωπος του εικοστού αιώνα των δύο πολέμων και της παγκόσμιας συμφοράς: ο Τάκης Καρβέλης εξέφρασε τον απόκληρο εαυτό του, ο οποίος τελικώς διεσώθη, ενώ άλλοι ποδοπατάθηκαν, σκοτώθηκαν, τρελάθηκαν. Οι σωσμένοι συνήθως γίνονται μάρτυρες της λεπτοτάτης οδύνης και του αργού, νηφάλιου κεντήματος της Ιστορίας σ' ένα έργο προσωπικής εξομολόγησης, χωρίς τον καλπασμό του έπους. Κάποια παρηγορία του ελαχίστου κρούει το παγωμένο του παραθύρου τζάμι, κάτι σαν κλήση εξ ουρανού, κάτι σαν κάλεσμα υπέρβασης αυτής της ζώσας και ζωντανής ζωής. Αλλά κι αυτή δεν είναι αρκετή, καθώς η ματαίωση σηκώνει ανάστημα και σκεπάζει μετά πένθους τα λευκά φτερά των προσδοκιών πτήσεων. Ομως πρέπει να σκέφτεσθε τον ποιητή στην ηλικία του δέους της αλκής του σώματος, στην επίκληση της συνομιλίας, του ρέοντος, ανεμπόδιστου λόγου, τον καιρό που οι πράξεις προπορεύονταν του στοχαστικού και αποσπασιοποιημένου οφθαλμού. Στις τελευταίες συλλογές το μάτι έχει στραφεί στον πυρήνα -που γέννησε την αναμονή της επόμενης ημέρας, της κοπιώδους μα και αγωνιούσας, στην κόψη του ξυραφιού της επιθυμίας του κέρδους εναντίον της ζημίας. Η ειρωνεία ακούγεται ουκ ολίγες φορές διά του υπογείου τρόπου της πικρής κατάφασης και κάποιες ελάχιστες φορές δηλητηριώδης χύνεται, τρυπώντας τον εχθρό μεταμορφωμένο σε ανδρείκελο. Η καρδιά του χτυπάει όπως ένας δίσκος σ' ένα παλιό ηλεκτρόφωνο ξεκουρδισμένο. Νοσταλγικά, βυθίζεται στο θαμπόν της κινηματογραφικά αποτυπωμένης αναμνήσεως ονειροπολώντας.



ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 30/12/2004