Το σάπιο νερό

Αν ήταν να πω εδώ την ιστορία του μυθιστορήματος μου με πολύ λίγα λόγια, δε θα χρειαζόταν τα πολλά, οι 260 σελίδες του... Να βάλω, όπως συνηθίζεται, ένα δείγμα γραφής; Είναι ακρωτηριασμός σώματος. Να παινέψω μοναχός μου το βιβλίο και να πω πως είναι ένα... αριστούργημα πλοκής (ενώ δεν είναι αστυνομικό αλλά πολυσύνθετα ερωτικό) που θα γελάσει κανείς, θα κλάψει και στο τέλος θα καταλάβει, αλλά, πολύ πιθανό να είναι αργά; Φοβάμαι τους... πικρόχολους: "Άφες αυτόν. Ου γαρ οίδε τι εποίησε..." Να πω ότι χωρίζεται σε έξι μέρη (ανορθόδοξα αρχίζει αμέσως από το.... τρίτο) και είναι πιθανό να μαντέψει κανείς τις εξελίξεις από το ένα στο άλλο; Φοβάμαι και πάλι μήπως κάποιος εξυπνότερος.... εμού με περιπαίξει... Να αφήσω τον εκδότη να γράψει κάποια λόγια; Οι εκδότες συνήθως δεν διαβάζουν... Να περιμένω την κρίση των κριτικών; Καλά ξημερώματα... Λοιπόν... το βιβλίο είναι κατά βάση, η... συγκλονιστική ιστορία τεσσάρων ανθρώπων την οποίαν, τύποις έγραψα εγώ! Όμως κι αυτή η πληροφορία τι χρειάζεται; Όταν ένα από τα πρόσωπα του βιβλίου είσαι εσύ, φίλε αναγνώστη, και επομένως όλα τα ξέρεις...



Υ.Γ. ... Λίγες μέρες μετά από την παράδοση των χειρογράφων του βιβλίου και του παραπάνω κειμένου στο τυπογραφείο, ήρθε η είδηση για το Τσέρνομπιλ... Και λίγο αργότερα ο άνεμος, ο αθέατος θάνατος που χώρισε τον κόσμο: Σε κόσμο παλιό, Προ Τσέρνομπιλ, και σε νέο, Μετά Τσέρνομπιλ. Ξαφνικά ένιωσα γυμνός και ανυπεράσπιστος, σαν να μου έκαναν βίαια έξωση από το πανάρχαιο σπίτι μου, μολύνοντας αποτρόπαια όλα τα στοιχεία της φύσης (συμπτωματικά τα υμνώ στο βιβλίο) που μας έχτισαν από καταβολής... και με την αίσθηση ακόμα πως και το βιβλίο μου από τη μια στιγμή στην άλλη, μου έγινε απέραντα επιθυμητό και αβάσταχτα νοσταλγικό, σαν την αγαπημένη που δεν εκτιμήσαμε και χάθηκε... Σας εμπιστεύομαι την οδύνη μου: Θέλω πίσω τον κόσμο μας. Τις ελπίδες μας (και τις ψευδαισθήσεις μας έστω) ότι με το αίτημα της δικαιοσύνης μπορούμε να τον αλλάξουμε. Θέλω πίσω το βιβλίο μου...