Παπαδιαμάντης και Βουτυράς " Σημαδιακοί κι αταίριαστοι"

Στην ευαγγελική ρήση «μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα
εστήρικται» (Λουκ. ιστ΄, 26), θα έλεγε κάποιος, αποτυπώνεται η
κοινή αναγνωστική πεποίθηση, αν όχι η ακαριαία αντίδραση, στο
άκουσμα της συμπαράθεσης των ονομάτων του Αλέξανδρου
Παπαδιαμάντη και του Δημοσθένη Βουτυρά κάτω από τον
παπαδιαμαντικής προέλευσης τίτλο του παρόντος βιβλίου. Μία
προσεκτική, ωστόσο, ανάγνωση τόσο των διηγημάτων των δύο
συγγραφέων όσο και του κριτικού λόγου που συνοδεύει το έργο
τους, αποκαλύπτει μια ιδιότυπη συνομιλία, τις περισσότερες
φορές υποδόρια, μεταξύ των δύο πενήτων της διηγηματογραφίας,
η οποία μυστικώ τω τρόπω καλύπτει με ασφάλεια το
προαναφερθέν παραβολικό χάσμα μεταξύ τους, συναιρώντας ένα
ικανό μέρος του συγγραφικού τους έργου σε έναν εραλδικά
στοιχισμένο αφηγηματικό μικρόκοσμο.
Αξίζει να τονιστεί ότι η στοχοθεσία αυτής της παράλληλης
εξέτασης των δύο δημιουργών δεν εντοπίζεται στην άσκοπη
αναγνώριση του ενός στο έργο του άλλου, στην απλή εφαρμογή
του δημώδους «πες μου σημάδια της γραφής, τότε να σε
γνωρίσω», αλλά στην επαλήθευση, για μία ακόμη φορά, της
σεφερικής ομολογίας ότι «είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα
λόγια μας», της αέναης κυκλοφορίας στα κείμενα αντηχήσεων
από τον πρώτο μας κόσμο.