Επί την λυχνίαν

Που οδηγείται ο άνθρωπος σήμερα, όταν θέλει να προχωρεί μόνος, χωρίς Θεό, εμπιστευόμενος μόνο στη δική του νοημοσύνη και στις παρωθήσεις της καρδιάς του; Πετυχαίνει ο άνθρωπος την ελευθερία της υπάρξεως του, όταν η μεγάλη σύγχρονη μηχανή τον κάνει ένα εξάρτημά της, ένα απρόσωπο ανταλλακτικό; Ή όταν ο άνθρωπος γίνεται άθυρμα της εικονικής οικονομίας των Τραπεζών και των Χρηματιστηρίων; Ή η γυναίκα ελευθερώνεται, όταν κάτω από το πρόσχημα, ορισμένες φορές, των ίσων δικαιωμάτων και ίσων καθηκόντων, αναγκάζεται να εργάζεται σε βαρειές, ανθυγιεινές και επικίνδυνες εργασίες; Δεν βλέπουμε εδώ μια τάση, που θέλει να εξομοιώσει και τον άνδρα και την γυναίκα με κάποιο τρίτο είδος ανθρώπου; Να τούς εξομοιώσει δηλ. με μια ύπαρξη χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, οπότε δεν θα υπάρχει πια η δυνατότητα αλληλοσυμπληρώσεως. Η δυνατότητα δηλ. της συναρμόσεως ενός ζεύγους με μια αμοιβαιότητα σχέσεων, αλλά θα πρόκειται για μια ύπαρξη κατάλληλη για να υπηρετεί τίς ανώνυμες δυνάμεις του κράτους, της εξουσίας, της οικονομίας, της τεχνολογίας. Αυτό το ερώτημα το αφήνω ανοικτό.