Η Οδύσσεια του Διαστήματος και ο Επικοισμός της Αφροδίτης

Λέγεται ότι κατά τους κανόνες της Φυσικής, ο ήλιος που μας φωτίζει σήμερα, με την πάροδο του χρόνου χάνει ένα μέρος της ακτινοβολίας του και αδυνατίζει, με συνέπεια μετά από μερικά δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια χρόνια να μην υπάρχει πια και στη θέση του να δημιουργηθεί κάποιο άλλο αστέρι.

Έτσι και με τους κανόνες της ανθρώπινης λογικής, οι πλανήτες που τον περιβάλλουν, οι μεν απομακρυσμένοι όπως ο Κρόνος και ο Άρης, να εφλέγοντο κάποτε, μετά να έγιναν κατοικήσιμοι, και μετά, με τη σειρά τους, να πάγωσαν πρώτα ο Κρόνος, μετά ο Άρης, με τη σειρά της να παγώσει και η Γη που κάποτε εφλέγετο και να κρυώσει η Αφροδίτη που τώρα φλέγεται και να γίνει κατοικήσιμη. Αλλά για να γίνει κατοικήσιμη, κάποιοι άλλοι άνθρωποι κάποια άλλα πλάσματα, πρέπει να την κατοικήσουν, που μπορεί είτε να είναι αυτόχθονα, να δημιουργηθούν με τη θεωρία της εξέλιξης από μικροοργανισμούς είτε να μεταναστεύσουν από άλλους πλανήτες. Κάτι που ενώ με τα σημερινά δεδομένα φαίνεται αδιανόητο, όμως μετά από ένα δισεκατομμύριο χρόνια και σε συνδυασμό με την επιστημονική εξέλιξη, αυτό μπορεί να γίνει εφικτό.

Με τα δεδομένα αυτά, το ποίημα αυτό παίρνει ως βάση τη δεύτερη εκδοχή, ότι ο εποικισμός της Αφροδίτης έπειτα από ένα δισεκατομμύριο χρόνια θα γίνει από τους κοντινότερους προς αυτή πλανήτες και φυσικά πρώτα από τους κατοίκους της Γης, η οποία θα βρίσκεται στην κατάσταση που είναι ο Άρης σήμερα.

Το τι θα γίνει όμως από εκεί και πέρα, κανείς δεν μπορεί να το προσδιορίσει από τώρα και όλα όσα γράφονται στο ποίημα αυτό είναι προϊόν καθαρής φαντασίας και μόνο. Γεγονότα που ούτε μπορεί κάποιος να τα βεβαιώσει, αλλά και μερικά από αυτά να τα αμφισβητήσει. Άλλωστε κάτι ανάλογο γίνεται και στην Οδύσσεια αλλά και στην Ιλιάδα του Ομήρου, που οι ανύπαρκτοι θεοί παίρνουν μέρος στον πόλεμο και στις μάχες της Τροίας και η Κίρκη μεταμορφώνει τους συντρόφους του Οδυσσέα σε χοιρίδια και μετά τους επαναφέρει στη μορφή και πάλι του ανθρώπου.

Πρέπει ακόμη να σημειωθεί ότι η ποίηση αυτή δεν έχει καμία ομοιότητα ή ταύτιση με την ξενόφερτη από την Ευρώπη λεγόμενη «μοντέρνα ακατάληπτη και ανερμήνευτη ποίηση», όπως είναι οι ποιητικές συλλογές μου με τίτλους «Ο κύκλος», «Στον ρυθμό του ονείρου» κ.ά., οι οποίες είναι γραμμένες και αυτές σε έμμετρο και ομοιοκατάληκτο στίχο. Σε εκείνες ο στίχος είναι ακατάληπτος και ανερμήνευτος, είναι χρησμός και μαντεία που ο καθένας μπορεί να δώσει μια διαφορετική εξήγηση, ενώ εδώ τα γεγονότα είναι συγκεκριμένα και όλοι οι αναγνώστες θα δώσουν την ίδια εξήγηση και θα περιγράψουν τα γεγονότα με τον ίδιο τρόπο.

Πότης Κατράκης