Εν Αιγύπτω

[...] Χρέος του Βασιλιά να υπηρετεί το κράτος. Ακόμη και μετά θάνατο.
Στην αίθουσα του Αιγυπτιακού Μουσείου με τον υποβλητικό, χαμηλό φωτισμό δε στολίζουν το χώρο τα χιλιάδες κομψοτεχνήματα που συνόδευαν τους Φαραώ στα περίλαμπρα μνήματα, μα σήμερα το ανθρώπινο πνεύμα γνωρίζει πως τούτα δεν είναι απαραίτητα στη μελλοντική ζωή. Κανείς δεν παρατηρεί την έλλειψή τους.
Μες στις σαρκοφάγους από κέδρο και κρύσταλλο, μισοσκεπασμένοι με τις γάζες και τα υφάσματα των ιερέων της Δυτικής Όχθης, μ’ ακουμπισμένους δίπλα-τους λιγοστούς μαγικούς σκαραβαίους κι ελάχιστα άλλα μικροαντικείμενα, με τα χέρια σταυρωμένα ψηλά στο στήθος -ένδειξη βασιλικής καταγωγής- οι συγκεντρωμένοι Φαραώ προσφέρουν ύψιστη υπηρεσία στην Αίγυπτο τρεις και τέσσερις χιλιάδες χρόνια μετά το θάνατό τους. Την δοξάζουν προσφέροντας τα νεκρά σώματά τους στη θέα υπηκόων από ολόκληρη την οικουμένη πλέον, όχι μονάχα απ’ τη Χώρα του Νείλου. Στο ημίφως της αίθουσας-κρύπτης, καθώς οι επισκέπτες παρελαύνουν στους ξύλινους διαδρόμους, οι νεκροί Φαραώ διαιωνίζουν το κλέος της βασιλικής εξουσίας. Κανείς δεν το επιβάλλει, οι προσκυνητές ωστόσο σιωπούν με δέος τιμώντας τους νεκρούς ηγεμόνες· ελάχιστοι ψίθυροι ακούγονται.[...]