Ο μετανάστης

ΚΡΙΤΙΚΗ



Με μακρά (από το 1952) θητεία στην ποίηση, που έχει διακριθεί για τους χαμηλούς της τόνους και την οξυμένη ευαισθησία της, ο Σπύρος Κατσίμης επανέρχεται με μιαν ακόμα προσεκτικά προετοιμασμένη συλλογή, από την οποία απουσιάζει η οιαδήποτε προσποίηση ή εκζήτηση. Η αίσθηση της συνεχούς διάψευσης των ελπίδων για μια διαφορετική, πιο ανεκτή πραγματικότητα, οι μνήμες της τρυφερής ηλικίας, που κατακλύζουν τα ώριμα χρόνια, γεμίζοντας με μελαγχολία το κενό τους, όπως και μια κάθε άλλο παρά κραυγαλέα μοναξιά, που μοιάζει προϊόν ενός εντελώς αυθεντικού βιώματος, αποτελούν τα κεντρικά μοτίβα γύρω από τα οποία κινούνται τα ποιήματα του Κατσίμη. Κι αν πίσω από κάθε εικόνα και λέξη τους κρύβεται ένα πνεύμα κατασταλαγμένης πικρίας και παραίτησης, που καλεί τον αναγνώστη να συμμεριστεί όχι ένα προσωπικό πρόβλημα ή αδιέξοδο αλλά μια γενικότερη κατάσταση της καθημερινής ανθρώπινης ύπαρξης, τούτο δεν επιβάλλει στο δημιουργό και να καταθέσει τα όπλα του ή να αποδεχτεί μια μοιραία ήττα. Οσο κι αν η έξοδος στο τοπίο ενός ανοιχτού κόσμου μοιάζει δύσκολη ή και ατελέσφορη υπόθεση, όσο κι αν τα εμπόδια για μια πιο ελεύθερη ανάσα δεν παύουν κάθε τόσο να αυξάνουν και να πολλαπλασιάζονται, το ποιητικό βλέμμα του Κατσίμη δεν θέλει να αποτραβηχτεί από τις πλαστικές μορφές και χαρές της ζωής, από όσα εξακολουθούν να προσφέρουν έστω και μία αμυδρή υπόσχεση, τροφοδοτώντας την καλύτερη, την ανθεκτικότερη και την πλέον αισιόδοξη (ακόμη και υπό όρους) πλευρά του εγώ του: «Είναι μια εικόνα που γυροφέρνω στο μυαλό μου. / Κάθομαι στη γέρικη πολυθρόνα και ακούω / τη μελωδία του παλιού ραδιοφώνου μέσα / στο μισοσκόταδο. / Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ και ποιον / θα συναντήσω. / Τη μελωδία την αναζητώ σε όλα τα δισκάδικα / μα δεν έχω στοιχεία και καθώς / τη σιγοψιθυρίζω, άγνωστη στους άλλους / έμεινε, δίχως τέλος, στην καρδιά μου». Μια αξιοπρόσεκτη οπωσδήποτε στιγμή του σύγχρονου ποιητικού λόγου κι ένα βιβλίο χωρίς περιττά λόγια και μάταια προσχήματα.



ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 07/05/2004