Ιστορία επτά μύθων Β Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης

Η αξία του 2ου τόμου του βιβλίου βρίσκεται στο ότι πραγματεύεται πενήντα εννέα τραγωδίες που αντλούν τις πηγές τους από τους Επτά Μύθους – τη λογοτεχνική διαδρομή των οποίων ιστορεί ο 1ος τόμος.

Η αξία και πρωτοτυπία του, όμως, εστιάζεται και στο ότι καταγράφει τις φιλολογικές μεθόδους που χρησιμοποίησαν οι τραγικοί ποιητές των κλασικών χρόνων στην προσπάθειά τους να μεταπλάθουν τα παλαιότερα εκείνα κείμενα των Επτά Μύθων σε ολοκληρωμένα θεατρικά έργα. Μάλιστα, με την παρουσίαση της ενότητας των τραγωδιών που έχουν τις ρίζες τους στο Μύθο του Διονύσου, φέρνει στην επιφάνεια και τον «οδοιπορικό χάρτη» που ακολούθησε ο αρχαιοελληνικός εκείνος θεός, ο οποίος, με αφετηρία την πατρίδα του –και κοιτίδα της λατρείας του–, τη Βοιωτία, κατέληξε στην Αττική, όπου και εγκαινίασε τους διαγωνισμούς μεταξύ τραγικών ποιητών και δημιούργησε έτσι την τέχνη του θεάτρου.

Τέλος, δίνει απάντηση στο ερώτημα αν και σε ποιες φάσεις της πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής της Αθήνας ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης έθεσαν με τις τραγωδίες τους προβληματισμούς τόσο από το «πρόγραμμα των σοφιστών» όσο και από τις «πολιτικές θέσεις» των κομμάτων και, γενικότερα, των κέντρων εξουσίας της εποχής εκείνης, προβληματισμούς ιδιαίτερα χρήσιμους και για εμάς σήμερα.