Το υγειονομικό "Αουσβιτς"

Το ανά χείρας εργόχειρο, αποτελεί ένα, εκτάκτως ειρημένο, συμπίλημα επιμέρους δημοσιευμένων άρθρων, εις τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, τα οποία άπτονται της κρίσιμου περιόδου εκρήξεως της επιμάχου πανδημίας δια των οποίων, αναδεικνύεται η συλλήβδην και συντεταγμένη Κρατική άσκηση Θεσμικής βίας, προς την αυτόχρημα κατάδηλη παραβίαση των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών, με συνέπεια να εγκαινιαστεί εφεξής, η νεοπαγής τάξη πραγμάτων, ενός "αντεστραμμένου", της κοινής λογικής, κόσμου, όπου η πανδημία "φετιχοποιείται", η αντίθετη δε άποψη διώκεται απηνώς, οι θεσμοί καταβαραθρώνονται παραχρήμα, υποκαθιστάμενοι πλήρως και στανικώς, από την φαιά προπαγάνδα, ορισμένων εκ των συστημικών μέσων μαζικής ενημερώσεως, τα οποία φωτίζουν δολίως, ορισμένες πτυχές (ιατρικές, νομικές, πολιτικές) του όλου ακανθώδους ζητήματος περί της πανδημίας, ενσπείροντας εσκεμμένα τοιουτοτρόπως, τρόμο φόβο και ανησυχία, εις τον κόσμο, δια την αντιμετώπισή της -πανδημίας-, με αποτέλεσμα, η δημοκρατία μας, μετά ταύτα και κατά ταύτα, να υποσκάπτεται πλέον εκ βάθρων, δια της στυγνής επιγενόμενης τιμωρίας, οιουδήποτε τολμά να αρθρώσει διαφορετική, ειδικά και εμπεριστατωμένα αιτιολογημένη, επιστημονική άποψη, η οποία παρεκκλίνει και απάδει της αυθεντικής, καθεστωτικής, δεσπόζουσας κρατούσας, απόψεως του παντοδύναμου οιονεί "Σιδηρούν Παραπετάσματος".
Η "θρησκεία της πολιτικής ορθότητας" εν ονόματι, της ασυμμέτρου απειλής, της οιονεί "Σταυροφορίας" της πανδημίας, ως την σύγχρονη, καινοφανή μορφή, της πάλαι ποτέ προκρούστειας Ιεράς Εξέτασης του Μεσαίωνα, η οποία κατά τρόπο ολοκληρωτικό, ποινικοποιεί το φρόνημα, εξουδετερώνει τον αντιφρονούντα με το μειωτικό στίγμα του αδαούς ή με την μετέλευση του ανυπερθέτως, επιλήψιμου αξιολογικού χαρακτηρισμού του "συνωμοσιολόγου", τιτρώσκοντας ούτως βαναύσως την προσωπικότητα του εκάστοτε πολίτη, κατατείνει, αφενός εις το να νομιμοποιήσει στρεβλώς, εις το συλλογικό υποσυνείδητο της μάζας, τον ως άνω προρρηθέντα παραλογισμό του "ανεστραμμένου κόσμου" ως μία ομαλή "κανονικότητα", δημιουργώντας τεχνηέντως, το κίβδηλο άλλοθι μίας μόνιμης κατάστασης ανάγκης, περί της διηνεκούς αναστολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και εξ ετέρου να πατάξει τους, "εγκληματίες σκέψεως και συνείδησης", πολίτες, εξοστρακίζοντάς τους, ως τρομοκράτες και επικίνδυνους δια την δημόσια τάξη και ασφάλεια.
Συνελόντι ειπείν, καθίσταται αδήριτη η ανάγκη άπαντες, το γε νυν έχον, να νήφουμε και να γρηγορούμε, φρικτωρούντες περί της ακεραιότητας της αλήθειας, ως εκ τούτου αιτιωδώς ενταύθα παραθέτω, εν είδει κατακλείδας, το εξής:
"Είναι αβέβαιο που με αναμένει ο θάνατος, ας τον αναμένουμε παντού. Η προμελέτη του θανάτου, είναι προμελέτη της Ελευθερίας. Όποιος έμαθε να πεθαίνει, ξέμαθε να είναι δούλος. Η γνώση του θανάτου μας απελευθερώνει από κάθε υποτέλεια και εξαναγκασμό". (Μισέλ ντε Μονταίν, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίο