Ο Λένιν στον Άγιο Αντώνιο ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Απ' τον De Chirico στον Πειραιά ως τα κριμπένσις στο Κολυμβητήριο. Στάσεις και σταθμοί σε μια διαδρομή στον τόπο και στο χρόνο, στα Εκβάτανα του παρελθόντος, το Μεταξουργείο του παρόντος και τη Βέστα του μέλλοντος.

Τα διηγήματα της Μέμης Κατσώνη δύσκολα υποτάσσονται σε αυστηρές συντεταγμένες, τόσο στο χρόνο όσο και στο χώρο. Το μεγαλύτερό τους προτέρημα συνίσταται στο ότι αποτελούν «κόμβους», σημεία από τα οποία περνούν περισσότερες διαδρομές, πολλαπλές σημασίες. Έτσι, η αντιστοίχισή τους με σταθμούς του αθηναϊκού μετρό, και η αντίστοιχη γεωγραφία που επιβάλλεται στην ανάγνωση, θα πρέπει να ιδωθεί κυρίως μέσα από αυτό το πρίσμα: όχι ενός χώρου που ορίζεται, σαν τη διαγραφή μιας τροχιάς, αλλά ως σηματοδότηση ενός νοητού χάρτη, κλειδιά μιας φανταστικής πόλης, τόποι συνάντησης όσο και απόκλισης. Έτσι, είτε πρόκειται για τον Λένιν στον Άγιο Αντώνιο είτε για τον Μοντιλιάνι στον Περισσό, είτε ακόμη για μια πεταλούδα που σπέρνει το χάος στη Νερατζιώτισσα, τα πλάσματα που ενοικούν στα διηγήματα της Κατσώνη είναι αρκούντως φασματικά και ρευστά ώστε να ακυρώνουν κάθε απόπειρα μονοδιάστατης ανάγνωσής τους.