Αιμίλιος, ο άτυχος πρίγκιπας των Μογγόλων

Προχθές περπατώντας την Αριστοτέλους έπεσα πάνω στο φίλο μου Σπύρο, Διευθυντή κάποιας Υπηρεσίας Περιθάλψεως, καθώς έβγαινε από το Υπουργείο του. Είχα να τον δω από τότε που μπήκα στην σύνταξη και θέλησα να τον πειράξω, θυμίζοντάς του τις αιώνιες διαφωνίες μας σχετικά με τη χρησιμότητα και αποτελεσματικότητα των Υπουργείων μας.

- Καλά εγώ αργόσχολος συνταξιούχος, του φώ­ναξα, εσύ για πού το βαλες εν ώρα υπηρεσίας; Χώρεσες όλη τη φτωχοπελατεία σου στα Γηροκομεία, Πτωχοκομεία και τα πολλά Ιδρύματά σας για παιδιά με ειδικές ανάγκες, και το κλεισες το μαγαζί;

- Ναι, μου απάντησε γελαστά, διαθέτει το Υπουργείο σου τόσες πιστώσεις για κοινωνική πολιτική, ώστε είμαστε τελείως αδικαιολόγητοι που δεν μετατρέψαμε τη "ψωροκώσταινα" σε Σουηδία. Αλλά ας είμαστε σοβαροί, φταίμε όλοι μας. Καταντήσαμε την Ελλάδα, το σημερινό κοινωνικό μας κράτος, να μοιάζει περισσότερο με "ψωροκώσταινα" παρά με τη φτωχή Ελλάδα της δεκαετίας '23-'33. Ούτε ’γώ δεν μπορώ να βρω ένα Ίδρυμα της προκοπής να βάλω τον ανιψιό της γυναίκας μου.

- Όχι δα, να βάλετε 'σεις το μογγολάκι σας σε λαϊκό ίδρυμα! Ξέρω βέβαια ότι το δύστυχο έχασε τη μανούλα του, αλλά ο πατέρας του κρατιέται καλά, έχει μεγάλη περιουσία. Αν βάλει δίπλα του μία "θεραπαινίδα" και μια κάποια δασκάλα για τέτοια παιδιά το νταουνάκι σας θα ζει σαν Πρίγκιπας.

- Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Ο μεν Αιμίλιος δεν είναι πια νταουνάκι, που θα μπορούσα ίσως να τον βολέψω κάπου, είναι σήμερα ένας άνδρας 52 ετών με βαριά πνευματική αναπηρία, που δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί. Όσο για τον πατέρα, μας άφησε χρόνους από καιρό. Το κακό μ' αυτόν τον άθλιο δεν ήταν ο θάνατός του, αλλά η διαθήκη που άφησε, με την οποία αποκλήρωσε ουσιαστικά το γιο του, εμάς δε μας έριξε σε ατέρμονα δικαστικό αγώνα. Μας έχει απελπίσει αυτή η κατάσταση. Έχω καταγράψει όλες τις δυσκολίες στη ζωή αυτού του παιδιού και τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικογένειά του. Άρχισα μάλιστα να καταγράφω την περιπέτειά του από τη μέρα που μπήκα με προξενιό στο σπίτι τους, αλλά δεν διαθέτω άνεση χρόνου για να συνεχίσω, ούτε ηρεμία (και δυνατότητα λόγω θέσης) για να καταγγείλω στις εφημερίδες όλα τα στραβά και ανάποδα της ανάλγητης κοινωνίας, στην οποία πέταξε το παιδί του ο εγκληματίας πατέρας.

- Το δράμα σας φίλε Σπύρο με συγκινεί και με εμπνέει. Είμαι πρόθυμος, αν θέλεις να μου δώσεις τις σημειώσεις σου, να γράψω εγώ, αντί για σένα, την ιστορία σας, όχι καταγγελτικά αλλά απλά σαν μυθιστόρημα συνεργαζόμενος μαζί σου για τις λεπτομέρειες. Αν θες, αρχίζουμε από αύριο κιόλας.

- Δέχομαι φίλε μου μετά χαράς και σε ευχαριστώ. Με έβγαλες από μια δυσκολία. Τι να σου πω τό ’χα μεγάλη έννοια. Δεν ήθελα να την αφήσω έτσι αυτήν την ιστορία.

Με τη βοήθεια του Θεού ξεκινώ παραθέτοντας αυτολεξεί ολόκληρη την εισαγωγή του Σπύρου που τελειώνει με την περιγραφή του σκηνοθετημένου τρόπου με τον οποίο του παρουσίασαν, μετά τον αρραβώνα για λόγους ευνόητους, το καλά κρυμμένο απ’ αυτόν "μογγολάκι" τους.