Ο δρόμος προς τη Δύση

Η τέχνη, εκείνη τέλος πάντων που δεν αρκείται να θηρεύει την «επιτυχία» και τον έπαινο συμμορφούμενη προς το πνεύμα της εποχής και νομιμοποιώντας το, δεν μπορεί να μένει άλαλη και άπραγη, αποσυρμένη στη φίλαυτη ουδετερότητά της, για να μη μαγαριστεί τάχα από τα ανθρώπινα ή για να μη γίνει «ιδεολογική» και «αισθηματολογική», για να μην καταγγελθεί ότι «στρατεύεται κοινωνικά» σε καιρούς που ευνοούν και προκρίνουν τον αναχωρητισμό ή μάλλον τη στράτευση στην αδιαφορία και τον κυνισμό. Κατά κάποιον τρόπο της πέφτει να ιστορήσει -με το χρωστήρα, με τις λέξεις, με την εικόνα, πάντως με έντιμη αυτογνωστική και αυτοκριτική οξύτητα- τον Εις ξένους ομηρικό ύμνο: Αιδείσθε ξενίων κεχρημένον ηδέ δόμοιο - Να σέβεστε όποιον για σπίτι αναγκεύεται και για φιλοξενία. Προς τα εκεί ακριβώς ανοίγεται ο "Δρόμος προς τη Δύση"· προς τον ξένο που είναι δίπλα και ας μην τον βλέπουμε, προς τον ξένο που είναι ο καθείς μας.
Λοιπόν, μπορεί και να είναι μια πλεκτάνη της ιστορίας: η πανωραία λέξη θεμίξενος, που ονόμαζε εκείνον που φέρεται δίκαια στον ξένο, υπήρξε άπαξ στην ελληνική, στο στόμα του Πινδάρου, μα χάθηκε το ποίημα και η λέξη σώπασε, θαρρείς για να νιώθουμε τύψεις όσοι δε σεβόμαστε τον τρόπο που σαφέστατα ορίζει, τον πολιτισμό που υποδεικνύει. Καιρός λοιπόν να την επαναλάβουμε τη λέξη, να συλλαβίσουμε το τίμιο φως της, με την εμπάθεια που αρμόζει, με την εμπάθεια στην οποία μας καλεί να μαθητεύσουμε η φιλόξενη τέχνη του Κυριάκου Κατζουράκη.