Τα πεζά

Σίγουρα ο Κωνσταντίνος Καβάφης πέρασε στο πάνθεον της ελληνικής λογοτεχνίας ως ποιητής, καθώς την ποίηση αγάπησε, λάτρεψε, ερωτεύτηκε. Αλλά δεν γινόταν να μείνει μόνο εκεί. Ο Καβάφης ήταν ένας ποιητής που μέσα από την πένα του ανακαλούσε το παρελθόν, είτε ιστορικά είτε ανθρώπινα, με ανήσυχο πνεύμα για τα δραματιζόμενα της εποχής του. Δεν μπορούσε να μένει ασυγκίνητος σε όσα συνέβαιναν γύρω του. Όπως μέσα από αυτήν την ανάκληση έγινε πρωτοπόρος στο θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Και αυτό διαφαίνεται σε δύο οργισμένα άρθρα του που
δημοσιεύθηκαν τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1891, απαιτώντας την επιστροφή των «Ελγινείων Μαρμάρων» από την Αγγλία στην Αθήνα, που ήλθαν ως απάντηση σε ένα άρθρο από τον λόγιο Φρειδερίκο Χάρισον στο περιοδικό «19ος αιώνας» με τίτλο «Απόδοτε τα Ελγίνεια Μάρμαρα». Επίσης, ασχολήθηκε με την αρθρογραφία και την κριτική, αναφερόμενος σε σημαντικά θέματα και εξίσου σημαντικά πρόσωπα της εποχής του, αναδεικνύοντας το έργο άλλων πνευματικών δημιουργών, ενώ η πένα του στα πεζά του ποιήματα και στα πεζογραφήματά του είναι άκρως καταλυτική. Πρόκειται για τα «διαμάντια» του Αλεξανδρινού ποιητή, που τελικά αποδεικνύονται και πολλά και απαστράπτοντα φως. Ίσως κάποια από αυτά να είναι ακόμη κρυμμένα. Ίσως οι ερευνητές αποκαλύψουν κι άλλα στην πορεία του χρόνου, προσδίδοντας στον ποιητή Κ.Π. Καβάφη και τον τίτλο του σπουδαίου πεζογράφου.