Ύπνος και Θάνατος

Ο Νιλς Μπέντσον, διαπραγματευτής κρίσεων στην Αστυνομία της Κοπεγχάγης, καλείται να πείσει μια νεαρή γυναίκα να μην πέσει στο κενό. Ο Μπέντσον, με αψεγάδιαστο ιστορικό μέχρι εκείνη τη νύχτα, καταγράφει την πρώτη του αποτυχία, όταν η γυναίκα ψελλίζει μια λέξη και αυτοκτονεί. Η αποτυχία αυτή τον στοιχειώνει και έρχεται να προστεθεί στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο γάμο του. Φορτισμένος, επιχειρεί να πείσει τους προϊσταμένους του ότι δεν πρόκειται για μια απλή αυτοκτονία, αλλά ότι κάτι ώθησε το θύμα στο θάνατο.

Κι ενώ αρχικά ο Μπέντσον χαρακτηρίζεται υπερβολικός και οι Αρχές νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με την αυτοκτονία μιας ναρκομανούς με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, σύντομα διαπιστώνουν ότι η αυτόχειρας ήταν πρίμα μπαλαρίνα στο Βασιλικό Μπαλέτο της Δανίας και γόνος αριστοκρατικής οικογένειας.

Πίσω από την εικόνα μιας νέας και επιτυχημένης καλλιτέχνιδoς, που μετρούσε ήδη πάμπολλες επαγγελματικές επιτυχίες και είχε όλη τη ζωή μπροστά της, ο Μπέντσον διακρίνει προβλήματα.

Στην πορεία των ερευνών αποκαλύπτεται όχι μόνο ότι η νεαρή γυναίκα είχε αποξενωθεί από την οικογένειά της, αλλά και ότι ένας τραυματισμός στην παιδική της ηλικία, ο οποίος την είχε αφήσει νεκρή για λίγα λεπτά, την είχε σημαδέψει τόσο, ώστε να φτάσει να πειραματίζεται με το θάνατο, σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει αν υπάρχει μεταθανάτια ζωή.

Ένας αριστοτεχνικά δομημένος ιστός μυστικών, φόβων και εντάσεων ξεδιπλώνεται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου Ύπνος και Θάνατος, αποκαλύπτοντας σταδιακά μια υπόθεση σκοτεινή όσο και τραγική, τιμώντας υποδειγματικά τις παραδόσεις του σκανδιναβικού αστυνομικού μυθιστορήματος.

«Νεκρή. Αυτό ήταν. Είχε εξαναγκαστεί να περάσει στην απέναντι όχθη. Και δεν ήθελε να επιστρέψει, ποτέ ξανά. Δεν είχε κανένα λόγο να επιστρέψει. Όμως ήξερε πως εκείνος ο άντρας θα ξαναγυρνούσε σύντομα για εκείνη, για να τη σύρει παρά τη θέλησή της μέσα από το χρόνο και το χώρο. Διακόσια είκοσι βολτ θα διαπερνούσαν το στήθος της και θα βίωνε ξανά την κόλαση στην οποία είχε μετατραπεί το σώμα της. Εκείνος ο άντρας θα έκανε τα πάντα για να την επαναφέρει στη ζωή. Μήπως να δοκίμαζε να επικοινωνήσει μαζί της; Για να μπορέσει να βρει τη γαλήνη. Και να την προσφέρει και σ’ εκείνον.

Άκουσε μια κραυγή. Πίσω της; Ή μήπως ήταν δική της; Διέκρινε το ασημένιο νήμα που συστρεφόταν παιχνιδιάρικα, ατέρμονα, κι όμως εξακολουθούσε να συνδέει την ψυχή με τη θνητή υπόστασή της. Σαν ομφάλιος λώρος. Που έπρεπε να κοπεί. Έπρεπε να παλέψει, αυτό της ήταν πλέον σαφές. Δεν μπορούσε να του επιτρέψει να την αδράξει πάλι, να την επαναφέρει με τη βία στη ζωή, να τη βασανίσει, να τη σκοτώσει ξανά και ξανά. Έπρεπε να ριχτεί στη μάχη. Να δραπετεύσει...»