Ο Μαξιώτης

«Η Καίτη έτρεμεν εκ φόβου. Το ζήτημα του γάμου της με τον Πήτερ ελύετο χωρίς αυτήν. Κάτι ως υπερφυσική δύναμις εφαίνεται να τον ωθή εις τα εμπρός. Κανείς δεν ηρώτα αν αυτή τον επεθύμει, κανείς δεν ημφισβήτει ότι τον επεθύμει. Ως βέβαιον εθεωρείτο ότι αι παλαιαί σχέσεις έμελλον να εξακολουθήσουν. Ευθύς ως θα ανελάμβανε, θα προσεδοκάτο να νυμφευθεί τον Πήτον. Ο Πήτος ο ίδιος θα το επερίμενε, διότι επίστευεν ότι είχε την υπόσχεσίν της· η μήτηρ της θα το επερίμενε, διότι το ενόμιζε πάντοτε ως πράγμα οίκοθεν νοούμενον· ο πατήρ της θα το επερίμενε διότι η εγκόσμιος προκοπή του Πήτου του είχεν εμπνεύσει νέαν ιδέαν περί της ευσεβείας του Πήτου και περί της γενεαλογίας αυτού και η Νάνση Τζόου θα το επερίμενεν, αν όχι δι' άλλο, τουλάχιστον διότι επτοείτο ακόμη από την παλαιάν της μορμώ, από την μαύρην σκιάν του Ρόσση Χριστιάνου. Είς μόνον τρόπος υπήρχε προς κατάλυσιν όλων των προσδοκιών τούτων, και ούτος ήτο το να ομιλήση. Αλλά πώς να ομιλήση μία κόρη; Τι να πη;

Από το Μέρος Τρίτον του βιβλίου σελ. 260