Μεταμοντερνισμός

«Τώρα που το φαντασιακό του μέλλοντος μάς προδίδει και η ουτοπία των δυνατών κόσμων έχει μεταβληθεί σε δυστοπικά οράματα φρίκης, η τέχνη του παρελθόντος γίνεται η μόνη διαθέσιμη διάσταση του χρόνου στην οποία μπορούμε να δραπετεύουμε από τη φυλακή του παρόντος».


Τα κείμενα που παρουσιάζονται στην παρούσα έκδοση προέρχονται από τον 5ο τόμο του Theory Culture & Society, που είναι αφιερωμένος στον μεταμοντερνισμό.

Το πρώτο εξ αυτών («Ο μεταμοντερνισμός ως κοινωνική θεωρία», του Ντάγκλας Κέλλνερ), γραμμένο στον απόηχο της μεγάλης διαμάχης για τον μεταμοντερνισμό, αποτελεί μια χρήσιμη εισαγωγή στο θέμα. Ο συγγραφέας, μετά από το συνοπτικό πρώτο μέρος τον δοκιμίου του, προχωρεί σε μια μακρά επισκόπηση τον φαινομένου ξεκινώντας από τις γαλλικές εκφάνσεις του (Μπωντριγιάρ, Λυοτάρ) και καταλήγοντας, αφενός, σε μια κριτική της κριτικής που ασκεί ο Χάμπερμας στον μεταμοντερνισμό από τη σκοπιά της Σχολής της Φραγκφούρτης και, αφετέρου, σε μια θετικότερη αντιμετώπιση της μαρξίζουσας ερμηνείας του μεταμοντερνισμού από τον Φρέντρικ Τζαίημσον ως «πολιτιστικής λογικής τον καπιταλισμού».

Στο δεύτερο δοκίμιο ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν πυροδοτεί με το ερωτηματικό του τίτλου του («Υπάρχει μεταμοντέρνα κοινωνιολογία;») μια σειρά σκέψεων που κατατείνουν στον ακριβέστερο προσδιορισμό της «μετανεωτερικότητας», μέσα στη φούσκα των πληθωριστικών «μετά-», που κατέκλυσαν τον χώρο της θεωρίας μετά την εξαγγελία του (αενάως αναβαλλόμενου) «τέλους της Ιστορίας».

Το τρίτο δοκίμιο («Πέραν της Προόδου: το Μουσείο και το Μοντάζ», του Νταίηβιντ Ρόμπερτς) έρχεται να αρθρώσει, μέσα από μια διαλεκτική σύζευξη του Μαλρώ και του Μπένγιαμιν, μιαν υπεράσπιση της τέχνης του παρελθόντος από μίαν απροσδόκητη «μεταμοντέρνα» σκοπιά.