Η Ζαζί στο Μετρό

... Μπαίνω λοιπόν, πρέπει να πω πως ήταν στουπί στο μεθύσι, ο μπαμπάς, αρχίζει λοιπόν να με φιλάει, πράγμα φυσικό αφού ήταν μπαμπάς μου, αλλά νά που αρχίζει να μου κάνει χοντρά χάδια, τότε λέω α όχι, γιατί κατάλαβα που ήθελε να το πάει το κάθαρμα, αλλά όταν του είπα α όχι αυτό ποτέ, πηδάει στην πόρτα και την κλειδώνει και βάζει το κλειδί στην τσέπη του και γυρίζει ολόγυρα τα μάτια του κάνοντας α α α, ακριβώς όπως στο σινεμά, ήταν φοβερό. Θα σε κάνω με τα κρεμμυδάκια, έλεγε με στόμφο, άφριζε κιόλας λίγο προφέροντας αυτές τις απόκοσμες φοβέρες και τελικά πηδάει πάνω μου. Δε δυσκολεύτηκα να του ξεφύγω. Καθώς ήταν ρετάλι, έσπασε τη μούρη του στο πάτωμα. Ξανασηκώνεται. Ξαναρχίζει να με κυνηγάει, να μην τα πολυλογώ, αληθινή κούρσα σε στίβο. Και να, καταφέρνει να με πιάσει. Και τα χοντρά χάδια ξαναρχίζουν. Αλλά αυτή τη στιγμή ανοίγει η πολύ σιγά η πόρτα, γιατί πρέπει να σας πω ότι η μαμά του είχε πει, λοιπόν, βγαίνω, πάω ν' αγοράσω μακαρόνια και χοιρινές μπριζόλες, αλλά δεν ήταν αλήθεια, ήταν για να τον καθησυχάσει, είχε κρυφτεί στο πλυσταριό όπου είχε φυλάξει το τσεκούρι και ξαναγύρισε αθόρυβα και φυσικά είχε μαζί της τη θήκη με τα κλειδιά της. Ξύπνια η κυρία, ε; Τότε λοιπόν ανοίγει σιγά την πόρτα και μπαίνει ολότελα αθόρυβα, ο μπαμπάς σκεφτόταν άλλα πράγματα, ο κακομοίρης, δεν πρόσεχε, κι έτσι βρέθηκε με το κεφάλι ανοιγμένο στα δύο...