Συνοικισμός σιδηροδρομικών

Ο συνοικισμός Σιδηροδρομικών άρχισε να δημιουργείται στην οδό Μοναστηρίου της Θεσσαλονίκης, λίγο πριν το 1930. Σαράντα σπίτια όλα κι όλα, απαρτίζονταν αποκλειστικά από πρόσφυγες Μικρασιάτες, οικογένειες υπαλλήλων του Σ.Ε.κ. (Σιδηρόδρομοι Ελληνικού Κράτους). Η γειτονιά των τρένων, ταξίδια και μανούβρες, σφυρίγματα εκκωφαντικά και καπνίλες, ο Συμεών-εφέντης, οι γειτόνισσες και τα χειροποίητα έργα των γυναικών, η υπερούσια στέγη της κληματαριάς, η "θητεία" μου στο ρεμπέτικο, Κατοχή και μαύρες μέρες, η κάθοδος των ανταρτών, ο θάνατος που δεν ελάνθανε, η οικογένεια, οι εφιάλτες, οι "κολλητές" μου, ο "γκιούλ μπαξές" και τα ανθρώπινα πάθη, το ξήλωμα της ομορφιάς και άλλα μαρτύρια, μέσα από τις "προθέσεις" αυτού του βιβλίου, αποτελούν ένα πλαίσιο ζωής και συνθέτουν μια συμφωνία ύπαρξης, εν δυνάμει, ενώ από την άλλη μεριά εκφράζουν μια συγκλονιστική αλήθεια: την ευγνωμοσύνη απέναντι στην ανεπανάληπτη εμπειρία της συναναστροφής που εξανθρωπίζει.