Το σώμα της απουσίας

Ο Κερασίδης από την πρώτη ποιητική συλλογή του «Η σκιά μου σαν σώμα» υποτάσσεται με συνέπεια στο σώμα, σ' αυτόν τον τεράστιο αφθαλμό - οθόνη μιας εσωτερικής πόλεως με καρδιά και ψυχή. Γλώσσα και σώμα, δύο ασύμπτωτα, συμπίπτουν, όμως όταν μιλάς σαν σώμα κι όταν κινείσαι σαν ομιλία. Σ' αυτά τα ολιγόστιχα ξαφνιάσματα στο ανείπωτο δοκιμάζει τα όριά του κι αφού τα δοκιμάσει, τα γκρεμίζει, γιατί η κραυγή είναι ο λόγος στα υψηλά ημιτόνιά του και γιατί η σιωπή είναι το τέλος της μουσικής του. Μία κυκλοτερής κίνηση, μία επιστροφή στο ηφαίστειο που είναι η λάβα, το μάγμα και η στάχτη του σώματος και εις τον αέρα υψώνεται το ποίημα -πυροτέχνημα που φωτίζει τη νύχτα του πάθους που σκοτεινιάζει ακόμη περισσότερο στην έκρηξή του. Τα ποιήματα αυτά μπορούν να διαβαστούν ατάκτως, να σταθείς σ' έναν στίχο ή σ' ένα δίστιχο τράβηγμα των σπλάχνων· ο στόχος είναι η διαρκής παρουσία της καρδιάς του αναγνώστη, αυτή η κόκκινη κινητή ευασθησία που ερυθριά έως λιποθυμίας μπροστά στο θαύμα, το οποίο καθημέρα της ζωής μάς θέλει νέους, νεότατους, πλην της γνώσεως της φθοράς του σώματος.



ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 30/05/2003





ΚΡΙΤΙΚΗ



Μετά τη συλλογή Το ζώο ζει (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2000) ο Παναγιώτης Κερασίδης επανέρχεται με ένα βιβλίο επιγραμματικών κειμένων αρθρωμένο σε τρία μέρη (Γλώσσα, Σώμα, Ορια), το οποίο, όπως κανείς καταλαβαίνει και από τους τίτλους τους, εστιάζει στο σώμα ως μυθολογικό πυρήνα και φυσικό αυτουργό της γραφής, στη γλώσσα και στα όριά της, αλλά και στο ζώο, αυτό το «καταλυτικό δείγμα της δημιουργίας» όπως το ονομάζει ο ποιητής: «H μουσική του ζώου δεν έχει νότες, δεν έχει παύσεις. Ούτε καν αντίλαλο. Είναι η ερμηνεία της μοναξιάς μας στη διαπασών. H διαιώνιση της απουσίας μας». Και αλλού: «Το ζώο σκίζει τη σκέψη με τα νύχια του. Με τον ήχο των νυχιών του». Ή ακόμη, το σκοτεινό: «Τα δάχτυλα του ζώου σφίγγουν το σύρμα του ακροβάτη».

Είδος δύσκολο και τραχύ, το ποιητικό επίγραμμα υπηρετήθηκε από μεγάλους τεχνίτες της αρχαιότητας και αποφεύγεται από τους σύγχρονους ποιητές, οι οποίοι αισθάνονται ίσως να ασφυκτιούν μέσα στα στενά περιθώρια που τους αφήνει η δαμόκλειος και απαρασάλευτη συμπύκνωση των νοημάτων. Αν κάτι αμελήσεις, αν κάτι παραβλέψεις, αν δεν επαγρυπνήσεις, θα χαθείς. Ο Κερασίδης επιδεικνύει οξυδέρκεια: «Το σώμα του ποιητή: Ζώο που κοιμάται με μάτια ανοιχτά. Το ζώο ως ενέργεια της σιωπής. Οχι τερματισμός, αλλά εκκίνηση, για την αναβίωση του αυτονόητου. Δώρο ίσως του χρόνου για τη μακρόχρονη εμπλοκή μας με τα δυσνόητα. Το δυσνόητο συνομιλεί με το α-νόητο και το αυτονόητο τα χωνεύει. Ή τα αποβάλλει, ως σωματική επαναδιαπραγμάτευση και κάθετη βόλτα στην Ιστορία».

Πιο πολύ σημειώσεις θυμίζουν αυτά τα κείμενα. Σημειώσεις κάποιου που στις ποιητικές του διαδρομές είδε μια χαραμάδα από την αλήθεια του κόσμου. Και αυτή η εικόνα τον έχει διά βίου σημαδέψει.



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ

ΤΟ ΒΗΜΑ, 08-06-2003