Οδός του κόκκινου προλετάριου ΜΕΤΑΧΕ1ΡΙΣΜΕΝΟ

Για να πας εκεί είναι πολύ απλό. Παίρνεις το μετρό στο σταθμό Κίροφ, μετά από τη στάση Μαρξ αλλάζεις στην Πλατεία της Επανάστασης, κατεβαίνεις στο Μαγιακόβσκι, έπειτα αφήνοντας πίσω σου το ξενοδοχείο «Πεκίνο», περνάς κατά μήκος της ζώνης των κήπων πάνω στο πεζοδρόμιο, που είναι απέναντι από την πρεσβεία της Χιλής, και γυρίζεις αριστερά στην οδό του Κόκκινου Προλετάριου, που βρίσκεται πριν από το θέατρο μαριονετών τουΟμπράτσοφ. Αδύνατο να κάνεις λάθος. Δεν υπάρχει παρά μόνο ένα εστιατόριο.
Δουλεύοντας στην ΕΣΣΔ σαν συνεργάτες, η Νίνα και ο Ζαν Κεχαγιάν πηγαίνουν σ’ αυτό το εστιατόριο με την παραμικρή ευκαιρία για να συζητήσουν με Ρώσους, Αρμένιους, Εβραίους, Ουζμπέκους και τόσους άλλους…
Γάλλοι κομουνιστές, μοιράστηκαν εντατικά την καθημερινή ζωή των σοβιετικών, για επτακόσιες μέρες, με τα δυο τους παιδιά.
Σήμερα, επειδή τους απασχολεί το δημοκρατικό παιχνίδι στη Γαλλία, καταθέτουν τη μαρτυρία τους. Το τρελό κυνηγητό όλων των προϊόντων, η σεξουαλική φτώχεια, ο αλκοολισμός, η παιδική ηλικία που παραδίνεται στην προπαγάνδα, το κόμμα… αλλά και η ατομική αυτοάμυνα… και μακρινά, όλο χρώματα, ζωντανά τα χώματα της Ρωσίας, Γεωργίας, Αρμενίας…
Το βιβλίο τους μας επιβάλλει μια θέαση της Σοβιετικής Ένωσης, που δεν έχει προηγούμενο.
Και όμως, όλα είχαν αρχίσει γι’ αυτούς από μια ιστορία αγάπης για μια χώρα, για ένα λαό…