Βίλα Αμάλια

Μια γυναίκα εξαφανίζεται. Ή μάλλον οργανώνει τη φυγή της και την εξαφάνισή της, όπως ακριβώς και ο πατέρας της που τους εγκατέλειψε όταν εκείνη ήταν ακόμη παιδί. Η γυναίκα αυτή, η Ανν, είναι πιανίστρια. Συνθέτει μια μουσική έντονη και μινιμαλιστική, όπου μελωδίες και αρμονίες είναι απλοποιημένες, λαξεμένες, περιορισμένες στο ελάχιστο και από όπου απουσιάζει κάθε απόπειρα καλλωπισμού. Η "Βίλα Αμάλια", το καινούργιο μυθιστόρημα του Πασκάλ Κυνιάρ ύστερα από την "Ταράτσα στη Ρώμη", μοιάζει με τη μουσική για την οποία μιλάει. Πιστός στην αισθητική του τού αποσπάσματος, ο συγγραφέας του "Όλα τα πρωινά του κόσμου" προσφέρει στον αναγνώστη κομμάτια απ' τη ζωή του μυθιστορηματικού του προσώπου, κομμάτια και συμπαγείς όγκους που τους διευθετεί με εκπληκτική μαεστρία. Η ένταση της αφήγησης οφείλεται κατά παράδοξο τρόπο σε όλες εκείνες τις τρύπες και στα κενά που αφήνει. Κανένα στολίδι... Καμία παραλλαγή... Μονάχα συμπαγείς όγκοι έντασης...



"Δεν πρόκειται για αποτυχία. Δεν πρόκειται για επιστροφή. Πρόκειται για μεταμόρφωση. Ένα κέλυφος που σε περικλείει ασφυκτικά, μια χρυσαλλίδα που το σώμα της αποδεσμεύεται αργά. Αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Η Aνν Χίντεν είναι μια γυναίκα που βγήκε απ' την τροχιά της. Εγκαταλείπει όλους τους κύκλους που μέσα τους βρισκόταν εγκλωβισμένη - συζυγικό, επαγγελματικό, καταγωγής. Αρχικά στρέφεται προς την ομορφιά· την αναζητά στην Ιταλία, στην Ίσκια, ένα μικρό ηφαιστειογενές νησί χαμένο στη θάλασσα. Εγκαταλείπει τη δουλειά της. Το παρελθόν την ακολουθεί. Όμως, αυτά που έζησε δεν την επηρεάζουν πια με τον ίδιο τρόπο ούτε της προκαλούν τον ίδιο πόνο. Το βιβλίο είναι όλο μια φυγή, μια απόδραση, μια αλληλουχία αναχωρήσεων, ανανεώσεων. Ελπίζω πως όχι μόνο η σύνθεση αλλά και το στυλ έχει επηρεαστεί απ' όλα αυτά. Ότι διαφαίνεται κάτι αν όχι ορμητικό, τουλάχιστον ανυπόμονο. Εξίσου ανυπόμονο όπως το σώμα ή η φύση την άνοιξη. Όταν θέλουμε να βγούμε απ' το καβούκι μας, να συναντήσουμε όλο και πιο νωρίς την αυγή, που και αυτή κάνει την εμφάνισή της όλο και πιο νωρίς· να βάλουμε μπρος τις δουλειές στον κήπο μας, να αλλάξουμε τη ζωή μας. Το στοιχείο της θάλασσας είναι κι αυτό πολύ ζωντανό σε όλη την έκταση του βιβλίου. Όχι μια θάλασσα που τραβιέται. Μια θάλασσα που προχωράει."

(Από συνέντευξη του Pascal Quignard)