Καλλιτέχνης, εκπαιδευτικός εικαστικών ή και τα δύο;

Το παρόν βιβλίο αφορά στο ζήτημα της κατασκευής και διαπραγμάτευσης της καλλιτεχνικής και επαγγελματικής ταυτότητας του καλλιτέχνη και συγκεκριμένα τη συνομιλία ή σύγκρουση της καλλιτεχνικής ταυτότητας με αυτήν του καθηγητή τέχνης στο σχολείο ή σε εργαστήριο. Μελετάται η σχέση της μεταξύ μιας ομάδας τελειόφοιτων φοιτητών και φοιτητριών της Σχολής Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας, όπως κατασκευάζεται μέσω του λόγου και της αφήγησής τους. Οι αντίστοιχες ταυτότητες συσχετίζονται με τις προσδοκίες των φοιτητών και φοιτητριών στη διάρκεια των σπουδών τους. Κατά συνέπεια, στην έρευνα συνδέεται η διαμόρφωση της ταυτότητάς τους με το πλαίσιο σπουδών, που καθορίζει έναν επίσημο παιδαγωγικό λόγο στον χώρο ενός Πανεπιστημίου που φαίνεται να είναι προσανατολισμένο όχι μόνο στην καλλιέργεια και ανάπτυξη της καλλιτεχνικής δημιουργικότητας αλλά και στην παροχή παιδαγωγικής επάρκειας διαμορφώνοντας αντίστοιχα την υποκειμενικότητα των φοιτητών και φοιτητριών. Στο θεωρητικό μέρος της παρούσας έρευνας εξετάζεται γενικά το ζήτημα επαγγελματικής ταυτότητας και ειδικά της ταυτότητας των καλλιτεχνών καθηγητών τέχνης και μελετάται πώς οι καλλιτέχνες προσδιορίζουν την προσωπική τους ταυτότητα ως καλλιτέχνες και την επαγγελματική ταυτότητά τους είτε ως καλλιτέχνες είτε ως δάσκαλοι εικαστικών στην εκπαίδευση. Επίσης, παρουσιάζεται το πλαίσιο της λειτουργίας των Σχολών Καλών Τεχνών και Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών στην Ελλάδα και η σύνδεσή του τόσο με την παιδαγωγική επάρκεια των φοιτητών και φοιτητριών όσο και με την εκπαίδευση γενικά. Ειδικότερα, μελετάται το Πρόγραμμα Σπουδών του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Στο ερευνητικό μέρος παρουσιάζεται η μεθοδολογία και η ανάλυση των ερευνητικών δεδομένων. Η έρευνα εστιάζει στη διαπραγμάτευση της καλλιτεχνικής και επαγγελματικής ταυτότητας των φοιτητών-καλλιτεχνών και της ταυτότητάς τους ως εν δυνάμει εκπαιδευτικών σε σχολείο ή ως εν ενεργεία δασκάλων σε εργαστήρια. Αυτό που αναγνωρίζεται είναι ότι οι ταυτότητες που διαμορφώνουν μέσω του λόγου τους δεν είναι άκαμπτες, αλλά δυναμικές και διαρκώς ανανεώσιμες, ενώ συγχρόνως φανερώνουν μία στοχαστική και αναστοχαστική στάση. Σε επιστημολογικό επίπεδο η τέχνη και η ταυτότητα των καλλιτεχνών αντιμετωπίζεται ως πολιτισμικό προϊόν.