Ιστορίες του παρθένου δάσους

Η γιγάντια χελώνα σώζει τον πληγωμένο άντρα μεταφέροντάς τον πάνω στην πλάτη της. Ο λαίμαργος παπαγάλος εκδικείται την τίγρη που του ξεπουπούλιασε την ουρά. Τα φλαμίγκο με τα κόκκινα φτερά φοράνε αστείες κάλτσες, που κάνουν τα τάτου να ξεκαρδίζονται, όχι όμως και τις οχιές. Τα κοάτι βρίσκουν τα παιδιά του ανθρώπου αρκετά ευγενικά, κι έτσι τους επιτρέπουν να τα εξημερώσουν, ενώ τα σελάχια έρχονται αντιμέτωπα με τις τίγρεις, και οι καϊμάν μαζί με τα σουρούμπι προστατεύουν το ποτάμι όπου ζουν απαγορεύοντας στα ποταμόπλοια να περνάνε από κει...





Μια μέρα ο άντρας που είχε καταφύγει στο δάσος για λόγους υγείας, έσωσε από βέβαιο θάνατο τη γιγάντια χελώνα. Κι ενώ ήταν έτοιμος να τη σκοτώσει για το νόστιμο κρέας της, βλέποντας μια πληγή στο λαιμό της, τη λυπήθηκε και τη γιάτρεψε. Και την αγάπησε. Τη χάιδευε, της μιλούσε. Μα ο άντρας ξανάπεσε άρρωστος. Και η χελώνα σκέφτηκε πως αυτός ο άντρας την είχε σώσει και μολονότι ήταν πεινασμένος, δεν την άγγιξε. Ετσι τώρα ανέλαβε αυτή τη σωτηρία του. Τον πότιζε, τον τάιζε ρίζες τρυφερές κι επειδή ο άντρας δεν συνερχόταν, η γιγάντια χελώνα τον έδεσε στην πλάτη της και ξεκίνησε ένα οδοιπορικό απίστευτο. Θα τον πήγαινε στην πρωτεύουσα, στους γιατρούς. Περπάτησε μέρες και μέρες, βδομάδες, μήνες, μέχρι που εξαντλήθηκε κι εκείνη. Αδυνατισμένη, βρώμικη κι εξασθενημένη εξακολουθούσε... Μία από τις οχτώ ιστορίες που περιέχονται στο βιβλίο «Ιστορίες του παρθένου δάσους» του Οράσιου Κιρόγα (1878-1937), οι οποίες είναι μαστορικά γραμμένες και υπογραμμίζουν τους δεσμούς που πρέπει να έχει ο άνθρωπος με τη φύση και τα πλάσματά της. Κι ακόμα, ένα απολαυστικό ταξίδι στον άγνωστο κόσμο ενός θαλερού δάσους πέρα εκεί στη μακρινή Αργεντινή.



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 04/07/2003