Όταν δεν το περιμένεις

Ο Ράιτερ, ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος, με την συσσωρευμένη γνώση που του έδωσε το πέρασμα του χρόνου, κατανοεί και ψιθυρίζει τους φόβους του, τους προσωπικούς του κραδασμούς το πως θα επιθυμούσε να εξελιχτεί η ζωή του έστω και μέσα από έναν ύπνο που έμοιαζε με θάνατο. Δύο φορές που θριάμβευσε ο έρωτας στη ζωή του έστω και για λίγο, αισθανόταν ευγνώμων και ευτυχής. Η θλίψη της απώλειας του έρωτα είναι μεγάλη και την αποτυπώνει και στην αρχή και στο τέλος της ιστορίας του. H Λεώνη Παλμ που απρόσμενα χτυπάει την πόρτα του και απρόσμενα μπαίνει στη ζωή του ενεργεί σαν σύμμαχος σ’ αυτή την εσωτερική του εξερεύνηση. Ο μόνος ανταγωνιστής του είναι ο ίδιος ο εαυτός του, αυτού του ίδιου του Ράιτερ. Ράιτερ εναντίον Ράιτερ.
Δεν είναι τυχαίο που αρχίζει και τελειώνει την αφήγησή του με τις ίδιες σκέψεις.
Σελ. 7 «Και αυτή η ιστορία, που ακόμα τόσο τον πονάει, του σκίζει κατά πως λένε την καρδιά, πώς θα ξεκινούσε να την αφηγείται;»
Σελ. 265 «Το μόνο που έμενε πια θα ήταν να βρει πως θα έκλεινε την ιστορία την ιστορία που του σκίζει ακόμα την καρδιά – αν έβαζε εκεί όπου τον έβαζε παλιά, θα έκλεινε την ιστορία με αυτές ακριβώς τις παλιομοδίτικες πτυχώσεις. Ίσως όμως σαν σε όνειρο να ένιωθε τη Λεώνη Παλμ ξανά κοντά του.»
Διαφαίνεται και ο προσωπικός του έρωτας για την λογοτεχνία για τα βιβλία που εξέδιδε στον μικρό εκδοτικό οίκο του, όλα στη ζωή του, η σκέψη του, η πορεία της ζωής του, στροβιλίζονταν γύρω από αυτό το εσωτερικό κάλεσμα .Λες και τη ζωή του την διόρθωνε κάποιος διορθωτής κειμένων, που δεν ήταν άλλος από τον ίδιο. Αυτόν τον Ράιτερ.

Σελ. 231
«Ο έρωτας, όλος αυτός ο πόνος και το πάθος. όλα αυτά που προσπαθούσε να αποφύγει εκδίδοντας βιβλία που μιλούσαν γι’ αυτά, και κάθε βιβλίο που περνούσε από τα χέρια του απέμενε στο τέλος τόσο λιτό, τόσο λεπτό, που δεν είχε πια μέσα του τίποτα μαλθακό, τίποτα σαπρό, τίποτα γλυκερό, παρά μόνο καλοσμιλεμένες προτάσεις χωρίς σιρόπια, χωρίς ακίδες, χωρίς όλα αυτά που θα έπρεπε να παραμένουν ανείπωτα στον έρωτα.

Οι προσωπικοί του κραδασμοί και η επιθυμία για καινούργια ξεκινήματα δεν τελειώνουν με το τέλος του βιβλίου
Σελ. 230
«O Ράιτερ έπιασε με το δεμένο χέρι του τον λεβιέ των ταχυτήτων, για να ελέγξει αν ήταν ακόμα σε θέση να βάλει ταχύτητα, και κουτσά στραβά τα κατάφερε, ενώ με το άλλο χέρι μπορούσε να κρατάει το τιμόνι, και άρα μπορούσε α βγει από το πλοίο, το οποίο στο μεταξύ ταξίδευε, κι ας μην είχε ο Ράιτερ καθόλου την αίσθηση ότι προχωρούσαν προς τα εμπρός. Ο διάπλους διαρκούσε είκοσι λεπτά. Προλάβαινε ακόμα να βγει από το αυτοκίνητο, να τις ψάξει, να τις φωνάξει, αλλά τι να τους φωνάξει; Τι φωνάζει κανείς σε κάποιον που ακολουθεί το εσωτερικό του κάλεσμα, τι είχε φωνάξει όταν η Κριστίνε είχε σηκωθεί και είχε φύγει από το εστιατόριο πάνω στον δρόμο κι είχε πάει στον σταθμό του τρένου για να επιστρέψει μόνη της στο σπίτι, ή όχι και τόσο μόνη, αφού είχε μια ζωή στην κοιλιά της, και στον Ράιτερ είχε απομείνει μόνο ένα κενό , το κενό που αφήνουν τα πράγματα που δεν κάναμε. τίποτα δεν είχε φωνάξει, είχε πει απλώς κάτι, παραμιλώντας, κάτι σαν Καλώς τότε, φύγε.»
Σελ. 248
«… Ο Τέιλορ ξανά κοίταξε πίσω του, και πάλι ακούστηκε το σιγανό κλάμα και ο μητρικός καθησυχασμός, σαν ψαλμωδία που ερχόταν από κάπου ανάμεσα από τα κοντέινερ, και ο Ράιτερ, για λίγες στιγμές, ένιωσε την τρελή επιθυμία, που συγχρόνως του προκαλούσε τρόμο, να ήταν η Παλμ και να είχε βρει το κορίτσι κουλουριασμένο σε μια γωνιά, χαμένο , και να έρχονταν και οι δύο να τον βρουν για να συνεχίσουν και οι τρεις μαζί το ταξίδι τους.»
Θέλω να επισημάνω ένα σημείο που μου προκάλεσε δυσφορία και διέτρεχε όλο το βιβλίο. Μύριζε πολύ τσιγάρο. Η Παλμ που το είχε κόψει το ξανάρχισε… Να μας πει ο συγγραφέας γιατί ένα τσιγάρο παίζει τόσο πρωταγωνιστικό ρόλο; Είναι ο ίδιος καπνιστής; Θα ρωτήσω τον συγγραφέα τον άλλο μήνα που θα έρθει...