Συγκριτική ιστορία Ελλάδος και Τουρκίας στον 20ό αιώνα

Ο 20ός αιών έληξε για τους Έλληνες και τους Τούρκους όπως είχε αρχίσει. Η Ελλάς προ του 1910 και η Τουρκία προ του 1923 ευρίσκοντο σε παρακμή. Η αναλαμπή που εγνώρισαν οι δύο χώρες με τον Βενιζέλο και τον Ατατούρκ, παρά την συμβουλή των δύο ηγετών ότι το μέλλον του χώρου έπρεπε να βασισθεί στην ενότητα των δύο πλευρών του Αιγαίου, έσβησε στα πρόθυρα νέας καταρρεύσεως. Και πάλι, όπως το 1908-1909, προβάλλει το ερώτημα: ποιος από τους δύο λαούς θα ξεπεράσει την παρακμή του και, ως κληρονόμος της δισχιλιετούς αυτοκρατορίας, θα επανενώσει τον χώρο προς χάριν και των δύο λαών; Διότι ο 20ός αιών απέδειξε ότι δεν δύνανται να αλληλοαγνοούνται. Η Τουρκία του 2000 έχει πλέον βυθισθεί σε γενική κρίση, εθνική, πολιτική, θρησκευτική, κοινωνική και οικονομική, που θυμίζει το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Ελλάς του 2000 διακατέχεται και πάλι, όπως και προ του 1909, από το σύνδρομο των συνόρων της Μελούνας, της μικρής και εντίμου χώρας που προσφεύγει μόνον στα διεθνή δικαστήρια και φοβάται οιαδήποτε πολεμική αναμέτρηση, σε αντίθεση με την νοοτροπία του Βενιζέλου, ο οποίος είχε συστηματικά ετοιμάσει τον επιθετικό πόλεμο του 1912. Μόνη σκέψη της αξιοπρεπούς μικρής Ελλάδος του 2000 είναι ο μονόδρομος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, προς χάριν της οποίας είναι έτοιμη να παραδώσει την γλώσσα της, την ορθογραφία της, το αλφάβητό της, την θρησκεία της, ακόμη και την εδαφική της ακεραιότητα στον βωμό της Ευρώπης των περιοχών, και να μετατρέψει την ελληνική Μακεδονία σε βαλκανική Παδανία.
Τώρα, με την τρίτη έκδοση του έργου αυτού, επιβεβαιώνεται η υποχρεωτική πορεία του ελληνισμού προς την ανασύσταση του ελληνοτουρκικού συνόλου, παρά τις ψευδαισθήσεις του περί ευρωπαϊκής συγκλίσεως. Το αγχώδες, όμως, ερώτημα είναι ποιος, από τον Τούρκο ή τον Έλληνα, θα ξυπνήσει πρώτος και θα οργανώσει τον ελληνοτουρκικό χώρο;