Η εποχή των μνημονίων

Η εποχή της διαχείρισης των Μνημονίων στην εμβληματική δεκαετία του 2010 είναι σημαντική για το μέλλον και για την ιστορία της χώρας μας, αλλά και τη συνοχή της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόκειται για τη δεκαετία που δοκιμάστηκε η πατρίδα μας με κίνδυνο να περάσει στο περιθώριο των εξελίξεων, εκτός του ευρωπαϊκού συστήματος, όταν μόλις πριν από λίγα χρόνια οδεύαμε αμέριμνοι προς την καταστροφή. Η χώρα βγήκε από τη μεγαλύτερη μετά το 1974 κρίση, καλύτερα εξοπλισμένη με εμπειρία και γνώση. Αυτό συνέβη με σεβασμό στους δημοκρατικούς θεσμούς, παρά το γεγονός ότι, περισσότερο από τις άλλες τέσσερις χώρες Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος ακόμα και Ισπανία (χωρίς μνημόνιο) το πολιτικό μας σύστημα δεν ομονοούσε. Οι κυβερνήσεις, υπουργοί και άλλοι αξιωματούχοι δυσκολεύονταν να προσαρμοστούν στη σκληρή πραγματικότητα μιας χώρας στα πρόθυρα της ανοικτής χρεοκοπίας και να διαπραγματευτούν με ψυχραιμία και σύνεση. Οι εκάστοτε αντιπολιτεύσεις οι οποίες υπερθεμάτιζαν σε αντιμνημονιακό ζήλο αναγκάστηκαν στο τέλος να διαχειριστούν καταστάσεις που οι ίδιες εξόρκιζαν. Ανάλογη ήταν η στάση του συνδικαλιστικού κινήματος, κυρίως στις ΔΕΚΟ και στον λοιπό δημόσιο τομέα, το οποίο δυσκολεύτηκε πολύ να αναγνωρίσει τη σκληρή πραγματικότητα. Από την άλλη μεριά, περισσότερο η ΕΕ και το ΔΝΤ προσήλθαν στη διαχείριση αυτής της δύσκολης κατάστασης μιας χώρας μέλους της ΕΕ, της ΟΝΕ αλλά και του ΝΑΤΟ, χωρίς σχετικά εργαλεία, πέραν της εμπειρίας του ΔΝΤ, που όμως αφορούσε κυρίως χώρες του τρίτου κόσμου. Ίσως το γεγονός της έλλειψης εμπειρίας να εξηγεί και τις όποιες υπερβολές εκατέρωθεν. Ίσως, με κάποιον τρόπο, η χώρα μας να αποτέλεσε ένα είδος διεθνούς πειραματόζωου, όπως συχνά ακούστηκε στον δημόσιο λόγο. Η ελληνική κρίση και η διαχείρισή της αποτέλεσαν το παράδειγμα διαχείρισης της πρώτης ανοικτής κρίσης, σε μια χώρα της Ευρωζώνης, από την ΕΕ αλλά και από τη Δύση συνολικά. Και οι ΗΠΑ του Ομπάμα άλλωστε βοήθησαν στο ξεπέρασμα της ελληνικής κρίσης.