Η γυναίκα που χόρευε στους πάγους ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

1912. Βόρειος Ατλαντικός, κοντά στα παράλια της Νέας Γης. Η νυχτερινή ομίχλη έχει δώσει τη θέση της σε μιαν αμήχανη ξαστεριά. Ένα μικρό κοπάδι δελφινιών παίζει με τα κύματα. Μέσα στην απεραντοσύνη του νερού, στο βαθύ μπλε του σκοτεινού ωκεανού και στα παγόβουνα που επιπλέουν, δύο ψαράδες, ο Φράνσις και ο Έρνι, ανακαλύπτουν έκπληκτοι πάνω σ' ένα κομμάτι πάγου μια πρόχειρη κούνια μ' ένα μωρό, ένα πανέμορφο κοριτσάκι.
Η Ορόρα, όπως την ονομάζουν, μεταφέρεται στη μικρή ψαράδικη κοινότητα του Ντρουκ, όπου ζουν. Καθώς έχουν μάθει για το ναυάγιο του Τιτανικού, προσπαθούν, χωρίς αποτέλεσμα, να ανακαλύψουν κάποια στοιχεία για κείνη.

Τα χρόνια περνούν και η Ορόρα μεγαλώνει σ' ένα τοπίο άγριας ομορφιάς, υπνωτισμένο από τη σαγήνη της θάλασσας. Η αφύσικη εμφάνισή της, το εύθραυστο παρουσιαστικό της και τα μάτια της, ένα γαλάζιο κι ένα καφέ, την κάνουν να μοιάζει με ξωτικό.

"Παραμυθένια κόρη", αυτό σκέφτεται ο Τομ Μαλόι, ο γιος του φαροφύλακα, όταν την αντικρίζει για πρώτη φορά να προβάλει μέσα από την καταχνιά των λόφων του Μπάρενς...