Η Ζωίτσα. Ένα αληθινό παραμύθι

Αυτό το αληθινό παραμύθι βρίσκεται σήμερα στα οικογενειακά άλμπουμ με τις παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Μας αρέσει να τα ξεφυλλίζουμε η Ζωίτσα κι εγώ, καθισμένες όπως παλιά, η μια δίπλα στην άλλη, όπως τότε που διαβάζαμε τα κλασικά εικονογραφημένα. Και πιστέψτε με, λαχανιάζουμε καθώς γυρνάμε τις σελίδες. Είναι που τρέχουμε πίσω στα χρόνια μας τα παιδικά κι όσο εμείς τρέχουμε, τόσο εκείνα φεύγουν μακριά, μαζί με τις εικόνες που αφήσαμε πίσω μας, το τρένο που βιάζεται να διασχίσει τον κάμπο της Θεσσαλίας, και τον Άη Βασίλη που δεν ξεχνά κανένα παιδί, ακόμα κι αν μένει πολύ ψηλά, σ' έναν πέμπτο όροφο μιας πολυκατοικίας...

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Η Νένα Κοκκινάκη με το καινούριο της βιβλίο «Η Ζωίτσα, Ενα αληθινό παραμύθι» ξεναγεί το νεαρό αναγνώστη (9-12 ετών, εξαρτάται βέβαια) στα δικά της χρόνια της αθωότητας. Στο δικό της μικρόκοσμο, που σε αυτές τις ηλικίες η κάθε μέρα συνήθως όλο και κάτι υπόσχεται. Κι ας υπάρχουν έξω και γύρω δεινά και πίκρες και απώλειες. Η παιδική καρδιά σπαρταρά από την αναμονή. Είναι το θαύμα της αυγινής ζωής. Ετσι, το βιβλίο ξεχειλίζει λάμψεις από γέλια παιδικά, προσδοκίες, παιχνίδια, αγάπες, απορίες, εμπιστοσύνη, ε, κάπου κάπου και παράπονα, και πείσματα, και απονήρευτες παρεξηγήσεις, πάντως μια οικογένεια σφιχτοδεμένη, ήσυχη η ζωή τους, αν και δεν λείπουν τα απρόοπτα, ή και τα δυσάρεστα, θάνατοι -επεμβάσεις άνωθεν αυτοί- ή ακόμη και η δικτατορία -παρέμβαση έξωθεν εκείνη.

Η συγγραφέας κι εκπαιδευτικός στο ταξίδι της αυτό στα παιδικά χρόνια της ίδιας και της μικρότερης αδελφής της, της Ζωίτσας, αναθυμάται μέρες διακοπών, μετακομίσεων, μετακινήσεων, φιλίες και συναναστροφές, πρόσωπα συγγενικά ή γειτονικά, τώρα μακρινά, δασκάλους και παιδικές γιορτές, αγαπημένα ζώα, γλέντια οικογενειακά, ό,τι τέλος πάντων αποτελεί το σύμπαν ενός παιδιού που μεγαλώνει ήρεμα και ανθίζει μες στην προστασία και τη σιγουριά. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου είναι αφιερωμένο στη σχέση με την αδελφούλα της ή, μάλλον, στην αποτύπωση των περιστατικών που σχετίζονται με αυτήν. Ματιά τρυφερή, στιγμές με χιούμορ, όλα ρέουν σαν τις μέρες που περνούν, αφήνοντας η καθεμιά τη δική της γεύση και το ολόδικό της στίγμα.

Η ζωή στον προσφυγικό συνοικισμό «Αβέρωφ», λίγο έξω από τη Λάρισα, είναι από τα ειδυλλιακά και τρυφερά στιγμιότυπα. Από αυτά που οσημέραι σπανίζουν. Επίσης, οι σελίδες με τη μικούλα παρακόρη είναι πολύ ωραίες. Γραμμένες με ευγένεια και ευστοχία.

«Η Ζωίτσα» της Νένας Κοκκινάκη δεν περιέχει αποκαλύψεις, εκπλήξεις, ξαφνιάσματα. Στις σελίδες της, όμως, κυριαρχεί μια καλοσυνάτη γλύκα και μια ειλικρινής ανθρωπιά.



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 02/05/2003