Μια πολυθρόνα στο σαλόνι

"Η τρικυμία μου είχε ήδη αρχίσει. Δεν είχα όμως τη δυνατότητα να δώσω ερμηνείες, ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό δεν μπορούσα να απαντήσω. Το μεθυσμένο μου καράβι συνέχιζε τήη πορεία του ισορροπώντας ανάμεσα στο λογικό και στο παράλογο, το πιθανό και το δυνατό. Πέρασα από την εφηβική φαντασίωση στο χώρο της πραγματικότητας με ταχύτητα εκπληκτική - το καράβι μου ισορροπούσε πάντα. Γύρω του χιλιάδες μάτια περίμεναν να κάνουν χάζι με τον καταποντισμό του. Κάθε μέρα έπρεπε να νικάω τη δύναμη που με τραβούσε στο βυθό.

Αναμετράω το χρόνο. Μπορεί να πέρασε μια αιωνιότητα. Ίσως όλα να ήταν υπόθεση μιας στιγμής. Είναι φορές που θέλω να πετάξω το φακό της ανάμνησης που με γυρίζει πίσω. Η ζωή όμως δεν είπε ακόμα την τελευταία της λέξη κι ο αναμνηστικός φακός γυρίζει συχνά στ' αφρισμένα κύματα που σκάγανε στα πλευρά του μεθυσμένου μου καραβιού. Το καλοκαίρι πέρασε, μα φαίνεται πως το φθινόπωρο δεν ήρθε ακόμα. Κι ο άνθρωπος μπορεί να σχεδιάζει ακόμα και στη μεγάλη θλίψη της εξορίας του, τολμά να ονειρευτεί ακόμα και στο βασίλειο της σιωπής, τολμά να ζήσει..."