Λέανδρος Κοκκόρης

Δεν χρειάζεται να γίνει μια πλήρης ιστορική αναδρομή για να δούμε τεκμηριωμένη τη φυσιογνωμία της σημερινής μουσικής μέσα στον ελλαδικό χώρο. Μια αναφορά στο εγγύς παρελθόν και τη γενιά που έπαιξε καθοριστικό ρόλο είναι αρκετή.
Σμιλεμένη με τη συσσώρευση των ερειπίων που κατέλειπαν οι πόλεμοι και στη συνέχεια οι πολιτικοκοινωνικές αναταραχές, μέχρι τη θεώρηση των ηθικών κατακτήσεων και την αναπροσαρμογή των πνευματικών προβληματισμών, η γενιά αυτή βγήκε στους
δρόμους με διασταλμένο το βλέμμα από την αγωνία,αλλά και την επιθυμία να προσφέρει μέσα στη δίνη του πολέμου.
Σ’ αυτή τη γενιά των μουσικών δημιουργών οφείλουμε πολλά, αλλά δε θα τους κατονομάσουμε μιας και κύριος στόχος δεν είναι να κάνουμε ιστορική ανασκόπηση του ελληνικού τραγουδιού. Αναφερόμαστε σε μια γενιά που με τρόπο απόκρυφο δημιούργησε μια ιστορία, που διέφυγε σαν την πνοή του ανέμου από το πλαίσιο του πραγματικού.
Καλλιτέχνες με φινέτσα έμειναν σαν αδιάψευστοπαράδειγμα ότι στην τέχνη καί τη ζωή μεγάλοι δεν είναι μόνο αυτοί που φαίνονται, ούτε μικροί αυτοί που μένουν.