Διδακτική των φυσικών επιστημών ΙΙ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Η διδακτική των Φυσικών Επιστημών, ως αυτόνομος επιστημονικός κλάδος, έχει στρέψει τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα σε ζητήματα που αφορούν στη μάθηση και στη διδασκαλία των Φυσικών Επιστημών. Λαμβάνοντας υπόψη της πορίσματα άλλων Επιστημών όπως για παράδειγμα της Ψυχολογίας, Επιστημολογίας κ. ά., προσπαθεί μέσα από τις έρευνες να εντοπίσει και να δώσει λύσεις σε προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές στην προσπάθεια τους να προσεγγίσουν έννοιες των Φυσικών Επιστημών.

Στη σχολική πραγματικότητα διαπιστώνεται καθημερινά ότι οι μαθητές αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο μάθημα Φυσικών Επιστημών οι οποίες σχετίζονται όχι μόνο με το περιεχόμενο αλλά και με τον τρόπο που παρουσιάζονται στα σχολικά εγχειρίδια και τις παγιωμένες διδακτικές πρακτικές που υιοθετούνται από τους εκπαιδευτικούς. Αυτές οι δυσκολίες έχουν ως αποτέλεσμα τη χαμηλή επίδοση των μαθητών και συχνά την εκδήλωση της αποστροφής τους στο συγκεκριμένο μάθημα. Τα τελευταία χρόνια εκδηλώνεται από τους εκπαιδευτικούς ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο να ενημερωθούν και να εφαρμόσουν νέες πρακτικές για την αποτελεσματικότερη διδασκαλία των Φυσικών Επιστημών.

Την κάλυψη του κενού που υπάρχει λόγω της έλλειψης μιας σύγχρονης Διδακτικής των Φυσικών Επιστημών φιλοδοξεί να καλύψει η παρουσία εργασία η οποία αποτελείται από δύο τόμους. Απευθύνεται σε αυτούς που διδάσκουν ή πρόκειται να διδάξουν τις Φυσικές Επιστήμες στην εκπαίδευση, αλλά γενικότερα σε όσους ενδιαφέρονται για τη μάθηση στη διδασκαλία.

Στον πρώτο τόμο το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην ιστορική και φιλοσοφική προσέγγιση της επιστημονικής γνώσης, στα σύγχρονα επιστημονικά ρεύματα, στις επιστημονικές διαδικασίες, στην ανακαλυπτική μάθηση, στις αρχές της διδασκαλίας των Φυσικών Επιστημών, στα οπτικοακουστικά μέσα διδασκαλίας. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν παραδείγματα διδασκαλιών και τεστ αξιολόγησης. 'όσον αφορά στην ανακαλυπτική μάθηση όπως αυτή προσδιορίστηκε από τους Piaget Bruner κ.α., τονίζεται το κύριο χαρακτηριστικό της δηλαδή η ενεργός συμμετοχή του υποκειμένου στις διαδικασίες, συμπεριλαμβανομένης και της δράσης του στα αντικείμενα, γιατί μέσω αυτής κατανοεί τις έννοιες εφόσον υποβοηθείται να εγκαταλείψει τον αισθητό κόσμο και να κινηθεί στο χώρο των εννοιών.

Στο δεύτερο τόμο περιγράφεται αναλυτικά η νέα προσέγγιση που έχει ως αφετηρία τις ιδέες των μαθητών και χαρακτηρίζεται ως υπόθεση της Εποικοδόμησης της γνώσης ή του Κονστρουκτιβισμού
(constructivism).