Ο αγαπημένος ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Γραμμένο στα 1920, το έργο αυτό ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων μόλις κυκλοφόρησε. Παρά ταύτα, ο "Αγαπημένος" αποτελεί μαι μελέτη ηθών που πραγματεύεται με λεπτότητα και εκπληκτική φρεσκάδα το θέμα - ταμπού της ερωτικής σχέσης ανάμεσα σε μια ώριμη γυναίκα και ένα νέο.


"ΛΕΑ! Χάρισέ μου το μαργαριταρένιο σου κολιέ! Μ' ακούς, Λέα; Χάρισέ μου το κολιέ σου!"
Καμιά απάντηση δεν ήρθε απ' το μεγάλο σιδερένιο κρεβάτι με τα σκαλιστά μπρούντζα, που γυάλιζε στα σκοτεινά σαν πανοπλία.
"Γιατί δε μου το χαρίζεις το κολιέ σου; Μου πάει όσο κι εσένα, για να μην πω περισσότερο!"
Όταν ακούστηκε το κλικ της πόρπης, οι δαντέλες του κρεβατιού ανασάλεψαν και δυο μπράτσα γυμνά, υπέροχα, με ντελικάτους καρπούς, ύψωσαν δυο ωραία, ράθυμα χέρια.
"Άφησέ το κάτω, Cheri, αρκετά έπαιξες μ' αυτό το κολιέ".
"Αφού μ' αρέσει... Φοβάσαι μη σ' το κλέψω;"
Μπροστά στις ηλιόλουστες ρόδινες κουρτίνες, χόρευε ολόμαυρος, σαν χαριτωμένος σατανάς με φόντο τις φωτιές της κόλασης. Όταν όμως πισωπάτησε προς το κρεβάτι, ξανάγινε ολόλευκος, απ' τη μεταξωτή πιτζάμα ως τα μαλακά, καστόρινα πασούμια.
"Δε φοβάμαι", απάντησε από το κρεβάτι η γλυκιά, βαθιά φωνή. "Κουράζεις όμως το σύρμα του κολιέ. Τα μαργαριτάρια είναι βαριά".
"Αν είναι, λέει", είπε με θαυμασμό ο Cheri. "Δε σε κορόιδεψε, όποιος σου το χάρισε αυτό το κομμάτι".
Στεκόταν μπροστά σ' έναν ψηλό καθρέφτη, προσαρμοσμένο στον τοίχο ανάμεσα στα δυο παράθυρα, και θαύμαζε το είδωλό του, το είδωλο ενός ωραιότατου και νεώτατου άντρα, με ανάστημα κανονικό και μαλλιά που μπλάβιζαν σαν τα φτερά του κότσυφα. Άνοιξε το νυχτικό του αποκαλύπτοντας ένα στέρνο σκληρό και δεμένο, τορνευτό σαν σκουτάρι, κι η ίδια ρόδινη σπίθα χόρεψε πάνω στα δόντια του, στο ασπράδι των σκοτεινών ματιών του και στα μαργαριτάρια του κολιέ.
"Βγάλε αυτό το κολιέ", επέμεινε η γυναικεία φωνή. "Ακούς τι σου λέω;"
Ακίνητος μπροστά στο είδωλό του, ο νεαρός σιγογελούσε:
"Εντάξει, εντάξει, ακούω. Το ξέρω ότι φοβάσαι μη σ' το πάρω!"
"Όχι. Αλλά, αν σ' το χάριζα, θα ήσουν ικανός να το δεχτείς".
Έτρεξε και κουλουριάστηκε στο κρεβάτι:
"Και βέβαια! Δεν έχω προκαταλήψεις εγώ. Το βρίσκω ανόητο ένας άντρας να δέχεται από μια γυναίκα ένα μαργαριτάρι σε καρφίτσα, ή δύο για μανικετόκουμπα, και να το θεωρεί προσβολή αν του χαρίσει πενήντα..."
"Σαράντα εννέα".
"Σαράντα εννέα, ξέρω πόσα είναι. Αν μπορείς, πες ότι δε μου πηγαίνει. Πες ότι είμαι άσχημος". [...] (Από την έκδοση)