Χ-αίματος

Από τον εκδότη

Κριτική:

Η Ούμα-Τζο, μια δεκαοχτάχρονη κοπέλα της εποχής μας, κρατάει το απολυτήριο του Λυκείου στα χέρια της με την ίδια ζέση που οι παλαιότεροι έφερναν το πανεπιστημιακό πτυχίο στο σπίτι, το άφηναν μ' ένα χαιρέκακο ύφος στους γονείς τους (για το γνωστό κορνιζάρισμα) και άρχιζαν μια επαγγελματική καριέρα εντελώς ξένη με το πτυχίο. Η Ούμα αφήνει το χαρτί στη μητέρα της και ξεκινάει τη δική της πορεία στη ζωή.

Κάπως έτσι αρχίζει το δικό της μεγάλο ταξίδι η Ούμα, αλλά και η συναρπαστική ιστορία του νέου βιβλίου της Ζέφης Κόλλια «Χ-αίματος», που ήδη φιλοξενείται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Πρόκειται για ένα τολμηρό βιβλίο, τολμηρό στη γλώσσα, στο ύφος, στην ουσία του. Ωστόσο, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να καταγράφει μια πραγματικότητα, έστω αν και οι δύο ηρωίδες της υπόθεσης -μητέρα και κόρη- δεν είναι πρόσωπα της διπλανής πόρτας και λειτουργούν με εντελώς αντισυμβατικές συμπεριφορές. Η μητέρα, απομεινάρι μιας άλλης εποχής, της γενιάς της έντονης αμφισβήτησης, προσπαθεί ν' αποδεσμευτεί από τους οικογενειακούς ρόλους και ό,τι αυτοί συνεπάγονται και πορεύεται με τις δικές της αλήθειες. Η κόρη με μοναδική εξ αίματος (απ' όπου και ο τίτλος του βιβλίου) συγγενή τη μητέρα της, πορεύεται στη σκιά αυτής της σχέσης αναζητώντας απεγνωσμένα να βρει μια σταθερά, ένα αξιακό σύστημα το οποίο θ' ακολουθήσει. Η πλοκή είναι απρόβλεπτη και μέσα από αυτή η συγγραφέας δεν αρκείται σε μια καταγραφή κάποιων έστω εντυπωσιακών καταστάσεων με το δικό της ξεχωριστό ύφος γραφής. Αγγίζει θέματα με τα οποία καταπιάνεται ολόκληρη η κοινωνία, ακουμπάει τη διαφορετικότητα, την ενδοοικογενειακή βία, την ψυχογενή ανορεξία, τον διαλογισμό, τη διαφθορά της οικονομικής ελίτ, τη φιλία, τις ανθρώπινες σχέσεις σε όλα τα επίπεδα.

Στις 260 σελίδες του, το βιβλίο μ' έναν σημειολογικό τρόπο αναφέρεται σ' ένα τόσο πολυσυζητημένο, αλλά και πάντα σχεδόν άλυτο ζήτημα, αυτό του χάσματος των γενεών. Ακούγεται παράδοξο πώς συμβαίνει δηλαδή μια τόσο αντισυμβατική προσωπικότητα όσο η μητέρα τής Ούμα να καταφέρνει να βρίσκεται τόσο μακριά από την κόρη της. Κι όμως, η παραδοξότητα αυτή δεν ισχύει για τη συγγραφέα (μήπως ούτε στην ίδια τη ζωή;), η οποία λες και επιμένει πως το χάσμα είναι μια αυτονόητη διαδικασία που δεν χωρεί λογικές επεξεργασίες και διαδικασίες που θα το μειώσουν. Απλά, έτσι είναι. Οπως απλή είναι και η προσέγγιση όμως, αρκεί να υπάρχει θέληση.

Η θεματική και η πλοκή του βιβλίου δεν θα ήταν από μόνες τους εντυπωσιακές, αν δεν υπήρχε αυτή η ρέουσα γλώσσα με την οποία επενδύονται. Η συγγραφέας δεν φοβάται τις λέξεις, όσο σκληρές και αν ακούγονται, άλλωστε δεν τις βάζει στα στόματα αγίων, αλλά όλων εκείνων των πρωταγωνιστών της, οι οποίοι είναι άνθρωποι σαν όλους εμάς. Είναι η γλώσσα μας, είναι οι λέξεις μας. Και ίσως οι ζωές των ηρώων της ιστορίας να είναι και οι δικές μας ζωές...

Γ.ΠΑΝ., ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 13/04/2007