Ένα πανί μας λειπ για να σαλπάρουμ...

Γη μοναδκιά στγια π απόμνε σντ γης κι έκαιγι κι δλεύαν γοι αθρώπ ήνταν στ Λήμνου. Ντ γκουλάντιρζι ου θος τς φουτιάς Ήφαιστος, δω στα βνα στου Μόσυκλο. Ου θος τούτους ήταν ένας απ τς δώδεκα, π κάνταν απά στουν Όλυμπο. Μια νημέρα, όμως, έλαχι μπρος σ ένα τρικούβερτου καβγά τς φαμίλιας, οπ τσακών.νταν ου μπαμπάς τ μι τ’ μάνα τ. Κειος περασπίστκιν τ’ μάνα τ κι τότε ου αραθυμσμένους κυρς τουν αρπά απ του πουδάρ, τουν γύρσι του μύλου, μύλου κι τουν σαβούρντξι παν απ τουν Όλυμπο κι πεσώθκι ίσαμε δεδώ στ Λήμνου, οπ πέφτουντας μσερεύτκι. Γοι Λημνιοί, αθρώπ πρόσχαρ, ζντρέξαν τουν ανήμπουρου, τουν γκαλουδεχτήκαν κι πασκίσαν να τουν μερεμετίσνι του πουδάρι τ. Τς του μαντλουδέσαν, π όμως, στραβόδεσι κι πόμνε συρτς. Σα βρέθκιν στ Λήμνου τουν άρεσι, ουπότ ξισκώθκι κι κατοίκεψι δεδώ κι ήφερε τα ιργαλεία τ κι άν΄ξι δλειες. Στα κατσβέλ΄κα τ δλεύαν γοι μαστόρ του μπρούτζου κι τα σίδερα, σα τς καθουγήδευι κειος, οπούνταν ου πλιο ξαξιμιός γνωστς τ’ κόζιμ. Ήνταν άπιαστους μηχανικός, ένας μουγάλους σουφός ιφευρέτς κι πουλύ καλός δάσκαλους. Εμ, αφούνταν θος...