Οι έρωτες τριών γενεών

Ένα πολυσέλιδο γράμμα φτάνει στο γραφείο της Αλεξάντρα Κολλοντάι. Η συντάκτης τού «αυστηρά προσωπικού» γράμματος, η Όλγα Βεσελόφσκαγια, είναι απεγνωσμένη. Η κόρη της Ζένια είναι μόλις είκοσι χρονών και έχει δημιουργήσει ερωτική σχέση με τον πατριό της και νεότερο ηλικιακά σύζυγο της Όλγα. Η σύγκρουση των δύο γυναικών, μητέρας και κόρης, είναι αναπόφευκτη.
Στο εκτεταμένο αυτό διήγημα της Αλεξάντρα Κολλοντάι, το παλιό συγκρούεται με το νέο και οι αντιλήψεις της καταπιεσμένης και εγκλωβισμένης γυναίκας συγκρούονται με εκείνες της νέας γενιάς που μεγαλώνει και γαλουχείται με τις επαναστατικές ιδέες.
Η φλόγα της Οκτωβριανής Επανάστασης σάρωσε τους νόμους που διατηρούσαν και ενίσχυαν την ανισότητα των δύο φύλων. Στο εποικοδόμημα του νέου σοσιαλιστικού σοβιετικού κράτους γινόντουσαν ριζικές αλλαγές. Οι γυναίκες για πρώτη φορά απέκτησαν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες
στην εργασία και τη μόρφωση, τους παραχωρήθηκαν πλήρη πολιτικά δικαιώματα και υπήρξε διευκόλυνση του διαζυγίου, προστασία της μητρότητας και νομιμοποίηση των αμβλώσεων. Η 8η του Μάρτη έγινε επίσημη αργία σε όλες τις χώρες της ΕΣΣΔ.

«Υπάρχουν τόσα πολλά, τόσα πολλά να κάνουμε...» καταλήγει η Ζένια, στο τέλος του διηγήματος της Αλεξάντρα Κολλοντάι, προκαλώντας εμάς, έναν σχεδόν αιώνα μετά, να αναδείξουμε, να συζητήσουμε, να προβληματιστούμε και να δράσουμε για το «γυναικείο ζήτημα». Διότι τίποτα δεν έχει οριστικά λυθεί. Ποτέ η γυναίκα δεν θα είναι πραγματικά χειραφετημένη και ελεύθερη να επιλέξει τη ζωή που της αντιστοιχεί, όσο παραμένει η πραγματική γενεσιουργός αιτία της ανισοτιμίας μεταξύ των δύο φύλων,
που δεν είναι άλλη παρά το ίδιο το κοινωνικό εκμεταλλευτικό σύστημα. Η χειραφέτηση και απελευθέρωση της γυναίκας είναι υπόθεση και των δύο φύλων και περνά απ’ τον αγώνα για ριζικές κοινωνικές αλλαγές.