Περί της τριττής διακρίσεως των υποκειμένων του δικαίου

Αναγνωρίσας ο ν. 4072/2012 δικαιοκτητικήν και πτωχευτικήν ικανότητα εις την αδημοσίευτον ομόρρυθμον εμπορικήν εταιρείαν και την κοινοπραξίαν, ανέδειξεν, υποστηρίζουν τινές, μίαν τρίτην, νέαν και αυτοτελή, κατηγορίαν υποκειμένων του δικαίου, εις την οποίαν υπήγαγε πάσαν ένωσιν προσώπων, δραστηριοποιουμένην προς τα έξω άνευ νομικής προσωπικότητος προς επίτευξιν ωρισμένου, εμπορικού κυρίως, σκοπού. Αμφίβολον εν τούτοις είναι, αν η εκ του συστήματος του ν. 4072/2012 συναγομένη υπό τινων τριμερής διάκρισις των υποκειμένων του δικαίου εις φυσικά, νομικά και οιονεί νομικά πρόσωπα ή υποκειμενικοποιηθείσας αλλά μη προσωποποιηθείσας ενώσεις προσώπων είναι δόκιμος και συμβατή προς το καθιερούμενον υπό του Αστικού Κώδικος και του Κώδικος Πολιτικής Δικονομίας κανονιστικόν πλαίσιον του δικαίου των προσώπων, ως φορέων ουσιαστικών και δικονομικών εννόμων σχέσεων, ή, αντιθέτως, αν τα λεγόμενα οιονεί νομικά πρόσωπα ή αι φερόμεναι ως υποκειμενικοποιηθείσαι ενώσεις ουδέν έτερον κατ’ ουσίαν αποτελούν ειμή αληθή νομικά πρόσωπα.
Το ερώτημα ακριβώς αυτό απασχολεί το παρόν δοκίμιον, σκοπός του οποίου είναι να υπερασπισθή την κατά παράδοσιν διττήν, αλλά και να καταγγείλη την αλλογενή τριττήν διάκρισιν των υποκειμένων των εννόμων σχέσεων ως μίαν θεωρητικώς αδόκιμον και πρακτικώς απρόσφορον νομικήν κατασκευήν και ερμηνείαν.