Στην κατακόμβη της σαρκός

Οι αιώνες διαβαίνουν. Περνούν! Κι εσύ θα συνεχίζεις να γεμίζεις και να αδειάζεις… Να αδειάζεις και να γεμίζεις με ατέρμονους ρυθμούς το πολυποίκιλτο δοχείο του Σύμπαντος! Κι εγώ, μέσα απ’ τη βαθιά ύπαρξη του Είναι μου θα προσφέρω αυτό που πραγματικά αναζητώ, επιτρέποντας στο Σύμπαν να αφθονεί και να σε πλημμυρίζει με τα προϊόντα της αγάπης μου. Εκεί, στα βαθύτερα πεδία του Είναι, στις φωτεινές εκτάσεις του πνεύματος, στην αρχική πηγή, στην κοιτίδα της Ύπαρξης… Εκεί που εσύ κι εγώ ήμασταν Ένα, θα περιμένω με το τραγούδι της προσευχής, αιώνες πριν γεννηθεί ο χρόνος καίγοντας την ψυχή μου Πυρσό και Θυμίαμα, να με βλέπεις να έρχομαι. Να σε βλέπω να έρχεσαι… και να χαίρομαι που σε έψαξα και σε βρήκα!

Ένα ταξίδι στο επέκεινα με όχημα το σώμα και συνεπιβάτη την αμαρτία, αποθησαυρίζοντας όλη την οδύνη, την ταπείνωση, την εκδίωξη, τον φόβο της παρούσης στιγμής αλλά και το μελλοντικό ακούσιο κατατρεγμό, απαρχή των δεινών επί δικαίων και αδίκων. Κοινωνός και συμμέτοχος ο Αδάμ κι εκείνη Μάνα και Γυναίκα με μια κόλαση στην πλάτη.