0
Your Καλαθι
Οδησσός Ονείρων
Έκπτωση
30%
30%
Περιγραφή
«Καρπός» μιας πενταετούς (2000-2005) ταξιδιωτικής περιπλάνησης, η Οδησσός Ονείρων, το καινούριο φωτογραφικό λεύκωμα-βιβλίο του Βασίλη Κολτούκη, είναι μια «ερωτική επιστολή» στην Οδησσό και τους ανθρώπους της, και κυρίως στα «κορίτσια εκείνης της εποχής», στα οποία, άλλωστε, είναι αφιερωμένο.
Η Οδησσός Ονείρων αποτελείται από 60 ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ως επί το πλείστον πορτρέτα, τραβηγμένες σε διαφορετικές εποχές του χρόνου και συνοδευόμενες από λιτές λεζάντες τοπογραφικού χαρακτήρα, στην καλύτερη παράδοση της ανθρωποκεντρικής σχολής των Μπρεσόν, Σούτκους και Μπουμπά (κυρίως αυτού!). Πιο κοντά στην ψυχοσύνθεση του Βασίλη Κολτούκη από οποιαδήποτε άλλη δουλειά του, το καινούριο του λεύκωμα συνιστά ένα καλλιτεχνικό κι εκδοτικό κομψοτέχνημα, μια ανεπιτήδευτα μελαγχολική και συνάμα ποιητική ματιά σε μια πόλη που φαίνεται ότι τον έχει «σημαδέψει» βαθιά. Κι είναι όντως η ματιά του ερωτευμένου, του μαγεμένου πλάνητα, που κυριαρχεί από το εξώφυλλο μέχρι και την τελευταία φωτογραφία, κι όχι εκείνη του φωτορεπόρτερ.
Αντί προλόγου:
«Από παιδιά γνωριζόμασταν χωρίς να πούμε λέξη. Με κοίταζες, θυμάμαι, από το πορτάκι του χαμόγελου και δάκρυζες, σε ανακάλυπτα μέσα από βιβλία, χάρτες, φωτογραφίες κι ερχόμουνα κοντά σου. (…) Χάρισέ μας άλλη μια φορά το θηλυκό σου τοπίο, να αντέξουμε το άγχος των καιρών που μας βαραίνει, να αντέξουμε τις μηχανές της Δύσης που καταπίνει τα παιδιά της, να γίνουμε είδωλα και θύμησες στα υγρά, ψιχαλιστά, θλιμμένα μάτια πανέμορφων Ουκρανίδων, να ξαναζήσουμε μέσα σ’ έναν ψίθυρο, σ’ ένα χάδι, σ’ ένα ποιητικό φιλί».
Η Οδησσός Ονείρων αποτελείται από 60 ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ως επί το πλείστον πορτρέτα, τραβηγμένες σε διαφορετικές εποχές του χρόνου και συνοδευόμενες από λιτές λεζάντες τοπογραφικού χαρακτήρα, στην καλύτερη παράδοση της ανθρωποκεντρικής σχολής των Μπρεσόν, Σούτκους και Μπουμπά (κυρίως αυτού!). Πιο κοντά στην ψυχοσύνθεση του Βασίλη Κολτούκη από οποιαδήποτε άλλη δουλειά του, το καινούριο του λεύκωμα συνιστά ένα καλλιτεχνικό κι εκδοτικό κομψοτέχνημα, μια ανεπιτήδευτα μελαγχολική και συνάμα ποιητική ματιά σε μια πόλη που φαίνεται ότι τον έχει «σημαδέψει» βαθιά. Κι είναι όντως η ματιά του ερωτευμένου, του μαγεμένου πλάνητα, που κυριαρχεί από το εξώφυλλο μέχρι και την τελευταία φωτογραφία, κι όχι εκείνη του φωτορεπόρτερ.
Αντί προλόγου:
«Από παιδιά γνωριζόμασταν χωρίς να πούμε λέξη. Με κοίταζες, θυμάμαι, από το πορτάκι του χαμόγελου και δάκρυζες, σε ανακάλυπτα μέσα από βιβλία, χάρτες, φωτογραφίες κι ερχόμουνα κοντά σου. (…) Χάρισέ μας άλλη μια φορά το θηλυκό σου τοπίο, να αντέξουμε το άγχος των καιρών που μας βαραίνει, να αντέξουμε τις μηχανές της Δύσης που καταπίνει τα παιδιά της, να γίνουμε είδωλα και θύμησες στα υγρά, ψιχαλιστά, θλιμμένα μάτια πανέμορφων Ουκρανίδων, να ξαναζήσουμε μέσα σ’ έναν ψίθυρο, σ’ ένα χάδι, σ’ ένα ποιητικό φιλί».
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
