Τεχνοπόλεις και στρατηγικές ανάπτυξης στην Ευρώπη

1993: είκοσι χρόνια μετά την κρίση του '74, οι χώρες της Ευρώπης βρίσκονται ακόμη σε συνθήκες κρίσης. Αυτή η παρατεταμένη αναδιάρθρωση αποτελεί την εισαγωγή σε μια νέα εποχή, που, όπως κι αν ονομαστεί (μεταμοντέρνα, μεταφορντική, εποχή της ευελιξίας, νέος κύκλος Κοντράντιεφ), δεν προσδιορίζεται με νομοτελειακό τρόπο, αλλά είναι ανοιχτή στη δημιουργικότητα των ατόμων και των κοινωνικών δυνάμεων. Αυτή η εποχή ορίζεται αποσπασματικά μεσ' απ' την αναδιάρθρωση και το μετασχηματισμό των οικονομιών των πόλεων και περιφερειών της Ευρώπης. Οι νέοι χώροι της ανάπτυξης που έτσι αναδύονται (ή νέοι βιομηχανικοί χώροι) αντλούν το δυναμισμό τους από την καινοτομία, την τεχνολογία, την ευέλικτη παραγωγή, τις νέες μορφές προγραμματισμού και διαχείρισης. Τεχνοπόλεις, δίκτυα, αναπλάσεις, βιομηχανικές συνοικίες, αποτελούν περιοχές δυναμικής ανάπτυξης, αλλά και στρατηγικές καινοτομικής ανάπτυξης προσαρμοσμένες στις συνθήκες της κρίσης και της αναδιάρθρωσης.
Οι Τεχνοπόλεις εστιάζονται στις περιοχές της Ευρώπης που ξεπερνούν δημιουργικά την κρίση, και συζητούν τις στρατηγικές και τα προγράμματα που στήριξαν την ανάπτυξή τους. Το τελευταίο τους Μέρος αφορά την Ελλάδα και αξιολογεί επιμέρους στρατηγικές για την συγκρότηση πόλων τεχνολογίας και νέων βιομηχανικών χώρων. Η αφήγηση δεν είναι γραμμική, σε όφελος της παρουσίασης μιας σειράς φαινομένων που εμφανίζονται ταυτόχρονα ως γεωγραφικά γεγονότα, ως στρατηγικές και ως θεωρητικές κατασκευές.