Ψάχνω το Παραμύθι μου

Όλα εδώ μέσα είναι γραμμένα νύχτα.
Μετά τις 12 συνήθως. Γύρω στις 2, 3 ή και 4 ακόμα τα χαράματα.
Άλλοι ενθουσιάζονταν που κάναμε παρέα τέτοια ώρα. Ένιωθαν πως δεν ήταν μόνοι τους αυτές τις δύσκολες στιγμές. Στη μοναξιά τους. Στο κλάμα τους, στην τρέλα ή το αδιέξοδό τους.
Μα σκανδάλισα και μερικούς μ' αυτά τα ωράρια. Δίκιο είχαν οι άνθρωποι. "Καλά, τι παπάς είσαι εσύ κι αργείς τόσο να κοιμηθείς; Τέτοια ώρα στο ίντερνετ; Δεν κοιμάσαι; Δεν προσεύχεσαι; Τι κάνεις;"
Ξεχνούσαν λίγο ότι παπάς σημαίνει και ξενύχτης. Άγρυπνος. Για προσευχές, αγρυπνίες, προβλήματα, επισκέψεις σε νοσοκομεία, σε νεκρούς και ζωντανούς.
Αλλά και για προβλήματα καθαρά δικά του. Καημούς, ας πούμε. Ή όνειρα ή λάθη ή θλίψεις ή παραλείψεις.

----------------------------------------------------------------------------------
...τα όσα είναι γραμμένα σ’ αυτό το νέο μας βιβλίο, δεν είναι μόνο
δικά μου.
Είμαι ο πατέρας τους ίσως. Μα η μάνα τους η αληθινή, η μήτρα που με τράβηξε κοντά της για μια σύλληψη, είσαι εσύ. Τα όσα μου είπες, κι όσα δεν είπες. Αυτά που είδα κι όσα διαισθάνθηκα....
Για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη μοναξιά και τα διαζύγια.
Την κρίση, τη φτώχεια στο πορτοφόλι, μα και στην καρδιά μας.
Τη χαρά και τη λύπη τής ζωής.
Τη δίψα του απολύτου, και το απόλυτο του θανάτου
που μας περιβάλλει.
Την αθωότητα της καρδιάς μας που ψάχνει ευκαιρία να επιστρέψει.
Για το Θεό-είδωλο που πιπιλίζουμε διαρκώς στο στόμα μας, αγνοώντας εν πολλοίς παντελώς την αγάπη και αλήθεια Του.
Για το Χριστό που διψάμε όταν μεθάμε με αλκοόλ και ουσίες.
Για τον έρωτα που χάσαμε επειδή μεγαλώσαμε και σκληρύναμε, πνίγοντας αισθήματα, ευαισθησίες, λέξεις, αλήθειες.
Για την πίστη, που σε κάνει να βλέπεις αλλιώς τη ζωή.
Για την αξία σου, που είναι εντελώς πέρα απ’ το τι λένε οι άλλοι για σένα.
Για φοβίες, αμαρτίες, καημούς κι επιτυχίες.
Για λάθη που έκαναν επάνω μας «χριστιανοί» μονάχα της ταυτότητας.
Για τα δύσκολα που τελικά είναι απλά.
Και τα απλά που όμως μας δυσκολεύουν τόσο.
Ποιήματα, σκέψεις, και λογισμοί μου.
Εύχομαι να σε αγγίξουν.
Να κάνουν μέσα σου ρωγμές, σεισμούς και κραδασμούς.
Για να 'ρθει Αυτός που αρέσκεται να μπαίνει μέσα
από σχισμές ταπείνωσης και ν’ αγκαλιάζει τα συντρίμμια μας.
Να παίρνει τα κομμάτια μας
ώστε μ’ αυτά να χτίζει της καρδιάς μας το ναό.
Χωρίς να κατακρίνει,
χωρίς να κρατά λίθο αναθέματος και κόλαση στο
χέρι Του.
Ο Ιησούς
Της αγάπης
Της αλήθειας
Της ενότητας
Της παραμυθίας


π. Ανδρέας Κονάνος
(από τον πρόλογο του νέου μας βιβλίου)