Η Κύπρος στο Στόχαστρο

Στο βιβλίο περιέχεται και η δραματική, προσωπική έκκληση του Μίκη Θεοδωράκη προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό για την Κύπρο, με το χαρακτηριστικό τίτλο «Όχι στο νέο Έγκλημα!», όπως επίσης η γνωμάτευση του διαπρεπούς Έλληνα συνταγματολόγου καθηγητή Γιώργου Κασιμάτη, Προέδρου της Διεθνούς Ένωσης Συνταγματικού Δικαίου, πρώην Διευθυντή του Νομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, για τη Διάσκεψη της Γενεύης.
Τόσο ο Μίκης Θεοδωράκης, όσο και ο συγγραφέας επισημαίνουν τον κίνδυνο νέων, ανεπανόρθωτων εθνικών καταστροφών, ως αποτέλεσμα της αποδοχής από την Αθήνα και τη Λευκωσία της τουρκικής πρότασης για σύγκλιση Πενταμερούς Διάσκεψης, όσο και λόγω των θέσεων που υποστηρίζουν, προσερχόμενες σε αυτήν, η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση. Ο συγγραφέας αναλύει λεπτομερώς αυτές τις θέσεις, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οδηγούν αναπόφευκτα στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Υποστηρίζει ότι η επίσημη ρητορεία της ελληνικής και της κυπριακής κυβέρνησης, περί τουρκικών στρατευμάτων και εγγυήσεων, δεν είναι παρά μια ακόμα και πιο επικίνδυνη απόπειρα παραπλάνησης και εξαπάτησης του ελληνικού λαού, όπως το «Λεφτά Υπάρχουν» και το «Σκίζουμε τα Μνημόνια», τώρα όμως στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής.
Ο συγγραφέας αναλύει γιατί, μετά το ελληνικό «οικονομικό πείραμα», των Δανειακών και των Μνημονίων, έρχεται τώρα, εν πολλοίς ως η συνέχειά του, ένα κυπριακό «γεωπολιτικό πείραμα» και ποιες θα είναι οι πιθανές και τραγικές συνέπειές του όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά και στην Ελλάδα.

Στις 238 σελίδες του βιβλίου, ο κ. Κωνσταντακόπουλος αναλύει τους λόγους που καθιστούν τη Διάσκεψη της Γενεύης πραξικόπημα, με σκοπό να παρακαμφθεί και να ανατραπεί η βούληση των Κυπρίων πολιτών και με τελική επιδίωξη την κατάλυση του δημοκρατικού καθεστώτος στο νησί και του ίδιου του κυπριακού κράτους και την απόσπαση της κυριαρχίας του νησιού από τους κατοίκους του. Αναφέρεται στα δύο ιστορικά προηγούμενα των Διασκέψεων του 1955 και του 1959, ενώ παρουσιάζει τις πρόσφατες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και την ΕΕ, εξηγώντας πως η Διάσκεψη εντάσσεται στις πάγιες – αλλά και «επικαιροποιημένες» - επιδιώξεις της αγγλοαμερικανικής πολιτικής στην Κύπρο, ένα νησί τεράστιας, παγκόσμιας στρατηγικής σημασίας, τις ίδιες που οδήγησαν κατά το παρελθόν στην τραγωδία του 1974. Εξετάζει επίσης λεπτομερώς το ρόλο του Χένρι Κίσσινγκερ τόσο το 1974 όσο και σήμερα.