Βουλευτή να σε πει η μάνα σου...

Καλός βουλευτής -τουλάχιστον για τον κόσμο- δεν υπάρχει πλέον. Υπάρχει μόνο για τα κανάλια: αυτός που τσακώνεται και με τα μανικετόκουμπά του. Που φωνάζει, που βρίζει, που ωρύεται, που παράγει θέμα... δίνει τίτλο... Και αναπαράγεται σε όλα τα Μέσα που είναι πρόθυμα να προωθήσουν την όποια κουταμάρα, αρκεί να είναι εντυπωσιακή. Αν δεν τα κάνει αυτά, αν δεν τα λέει... δεν τον καλούν. Πουθενά. Ούτε το κόμμα του τον στέλνει. Τι να τον κάνει; Αφού δεν τα πράττει όλα αυτά, δεν χτυπάει με το χέρι του ή με το τακούνι της το τραπέζι, ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΕΡΓΟ.

Ξέρετε τι λέμε πάντα; Ότι "κανείς δεν πρόκειται να ξαναπαρουσιαστεί ως υποψήφιος".

Κι όμως. Ουρά οι υποψήφιοι έξω απ’ τα γραφεία των κομμάτων. Ακόμα και οι φουρναραίοι κλείνουν τους φούρνους και πάνε για βουλευτές. Και δεν ξέρουν ότι το βουλευτιλίκι είναι και μια περίεργη ολιγαρχία. Οι ολίγοι αποφασίζουν τι θα ψηφίσουν οι πολλοί κι αυτοί το ανέχονται. Καλά να πάθουν. Και καλά να πάθουμε. Γιατί, μην το ξεχνάμε: Τους βουλευτές, ΕΜΕΙΣ τους ψηφίζουμε. Και εμείς τους εκλέγουμε.

Το θεατρικό έργο "Βουλευτή να σε πει η μάνα σου..." του Δημήτρη Κωνσταντάρα, αποτυπώνει όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα από τον τόσο ιδιότυπο κόσμο της πολιτικής.