Sonata

Η σονάτα, σύμφωνα με τον Ντίνο Κωνσταντινίδη, γράφτηκε το 1971 αρχικά για βιόλα και πιάνο. Το έργο έχει μεταγραφεί για βιολοντσέλο και πιάνο (LRC021b) καθώς και για βιολί και πιάνο (LRC021c) από τον ίδιο το συνθέτη. Αναθεωρήθηκε και εκδόθηκε στην σημερινή μορφή του το 1977. Σύμφωνα με την έκδοση LRC021c «Η σονάτα για βιολί και πιάνο είναι το πλέον αυστηρά δωδεκάφθογγο έργο του συνθέτη στη συνολική συνθετική του δημιουργία. Στο κομμάτι γίνεται επίσης χρήση της συνθετικής τεχνικής της ισορυθμίας. Τα τρία μέρη του έργου Moderato, Adagio και Allegro moderato χαρακτηρίζονται από μακρά κυμαινόμενες μελωδικές γραμμές».
Το θεματικό υλικό ολόκληρου του έργου παρουσιάζεται στην αρχή του πρώτου μέρους Moderato (μέτρα 1-13). Το Moderato ως κύριο μέρος ακολουθεί ευδιάκριτα την φόρμα σονάτας, όπως περιγράφεται από τους θεωρητικούς του 19ου αιώνα. Ένα από τα βασικά συστατικά λειτουργικότητας αυτής της φόρμας – η ύπαρξη τονικού κέντρου – μεταμορφώνεται στην σονάτα του Ν. Κωνσταντινίδη και προσαρμόζεται σε αυστηρό δωδεκάφθογγο περιβάλλον. Το τονικό κέντρο αντικαθίσταται με συχνή επαναφορά θεμάτων από τις ίδιες εναρκτήριες νότες (σολ δίεση και ρε).
Η σονάτα για βιολί και πιάνο του Ντίνου Κωνσταντινίδη μπορεί να ενταχθεί εντός του πλαισίου του «νεοκλασικού δωδεκαφθογγισμού». Εκτιμάται, ότι δεν είναι μια απλή αναβίωση μιας παρωχημένης φόρμας, αλλά μια ευρηματική και πολύπλοκη σύνθεση, η οποία πρωτοτυπεί εντός πολύ αυστηρών ορίων.