Ο έρωτας στα χρόνια του Σύριζα και άλλες ιστορίες

«Χρειαζόμαστε παρατηρητές του συγκεκριμένου αλλά και ανθρώπους ικανούς να καταλάβουν και πιο αφηρημένες ιδέες. Η κρίση και οι δημαγωγίες της έκαναν ορατή την ανάγκη για έναν λόγο στοχευμένο και συγχρόνως ανοιχτό στην πρόκληση, στο χιούμορ, στην πνευματικότητα. Σε αυτή τη συλλογή κειμένων, ο Σταύρος Κωνσταντινίδης συνθέτει ίχνη μιας αυτοβιογραφίας και μαζί το χρονικό των καιρών της αυταπάτης»

Νικόλας Σεβαστάκης

«Μια ελεγεία για την απώλεια της αθωότητας, τη φθορά των σχέσεων εμπιστοσύνης και συντροφικότητας και την εξάτμιση του πάθους, που προκαλεί σε πολλούς η ανάγκη της επιβίωσης μέσα στο κλίμα του διχασμού και του φόβου που επιχειρείται σήμερα να επιβληθεί»

Σπύρος Βούγιας

«Ο Σταύρος Κωνσταντινίδης ανατέμνει αποσπασματικά, γλαφυρά την εποχή περνώντας από το ατομικό στο συλλογικό κι αντίστροφα καταδεικνύοντας την οδύνη που προκαλεί αυτή η σχάση κι ο εμφύλιος πειρασμός αλλά και τις δυνητικά εφιαλτικές εκδοχές του σε περίπτωση επιδείνωσης»

Γιώργος Σκαμπαρδώνης.

Το απόσταγμα μιας τετραετούς δυναμικής και ζέουσας δημόσιας γραφής παρουσιάζει στο νέο του βιβλίο, που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Επίκεντρο και με πρόλογο του Νικόλα Σεβαστάκη, ο Σταύρος Κωνσταντινίδης. Με τον ιδιαίτερο και πολλαπλά σημασιοδοτημένο τίτλο «Ο έρωτας στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ» και μέσα από 62 μικρά ή μεγαλύτερα κείμενα, ο συγγραφέας επιχειρεί μια περιπλάνηση από το προσωπικό στο πολιτικό, από το ειδικό στο γενικό και από το τοπικό εντέλει στο παγκόσμιο, αναζητώντας το μίτο του νοήματος όχι μονάχα της κοινωνικοπολιτικής συγκυρίας, αλλά και των προσωπικών διαδρομών.

Όπως σημειώνει στον πρόλογο του, ο Νικόλας Σεβαστάκης «το βιβλίο εναλλάσσει μικρούς στοχασμούς και κάδρα ζωής. Η ανάλυση συναντά το ‘ημερολόγιο’, την ανάμνηση, την ποιητική αναμόχλευση μιας τετριμμένης εικόνας. Ο συγγραφέας ασκεί την παρατήρηση της σύγχρονης ζωής χωρίς φόβο».

Ή όπως το περιγράφει ο ίδιος ο συγγραφέας: «Οι ανθρώπινες σχέσεις και ο ερωτικός, κοινωνικός διχασμός στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πρωταγωνιστές της πρώτης φορά αριστεράς και ο πολιτικός σουρεαλισμός. Ο πολιτισμός της καθημερινότητας των πόλεων. Αδημοσίευτες ιστορίεςαπό τα χρόνια των κρίσεων της Πολιτικής Αεροπορίας. Η δημόσια ψυχανάλυση στις διαδρομές και στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Οι στάσεις στα μπαρ και οι σκέψεις σε κοφτά διηγηματάκια για τους ανθρώπους μου και τα συναισθήματα της στιγμής. Η σημειολογική ματιά των γεγονότων στο πληκτρολόγιο του κινητού. Η στοχαστική περιπλάνηση μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Αυτά και άλλα τόσα είναι το βιβλίο»...

Για τον αρχικό έρωτα του κόσμου προς τον ΣΥΡΙΖΑ:

Ο έρωτας αυτός γεννήθηκε σαν ένα παιχνίδι της μοίρας, από μία κρίσιμη μάζα ανθρώπων ετερόκλητης σύνθεσης, που συγκρότησαν όμως μια νέα συλλογική ψυχή, πολύ διαφορετική από αυτή κάθε ατόμου που τη συνθέτει. Μέσα στη συνάθροιση που δημιουργεί τη μαζική ψυχολογία, δεν υπάρχουν άθροισμα και μέσος όρος• υπάρχει ο συνδυασμός και η δημιουργία νέων χαρακτήρων. Όπως ακριβώς στη Χημεία. Κάπως έτσι φαίνεται να δημιουργήθηκε και η ερωτική «κρυστάλλωση», η στιγμιαία μετάβαση από την αδιαφορία στην παρακρουσιακή επιθυμία, όπως λέει και ο Φλωμπέρ. Όμως οι παθιασμένοι έρωτες τελειώνουν ερήμην της πολιτικής. Το ιστορικό momentum κάποτε χάνεται, η συνεκτική χρυσόσκονη εξατμίζεται…

Για την προπαγάνδα ή την δήθεν επικοινωνία του ΣΥΡΙΖΑ:

Πολλοί πιστεύουν ότι η κυβέρνηση κάνει τουλάχιστον εξαιρετικούς επικοινωνιακούς χειρισμούς. Η απάντηση είναι ότι καμία επικοινωνία δε νοηματοδοτείται χωρίς συνεκτικό περιεχόμενο πολιτικής. Ακόμη, αυτό που φαίνεται σαν επικοινωνία είναι περισσότερο το προϊόν μιας απροκάλυπτα προπαγανδιστικής μηχανής, η οποία λειτουργεί με βάση το τρίπτυχο: στρεψόδικη αφήγηση, ενοχοποίηση αντιπάλου, ηρωική αυτοκολακεία…

Για τον Α.Τσίπρα:

Ο Τσίπρας, με μια αφελή, επαίσχυντη και κουτοπόνηρη λογική, αδιαφορώντας πλήρως για την ουσία, θεωρεί ότι η καθυστέρηση και το τράβηγμα της συζήτησης σε ακραίο χρονικό όριο εκλαμβάνεται από την κοινωνία ως ηρωική και εξαντλητική διαπραγμάτευση.Αυτή την παιδαριώδη εκδοχή (παιδί είναι και ο ίδιος) την έχει κάνει μανιέρα και την μοσχοπουλάει…

Για τον Γ. Βαρουφάκη:

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, υστερώντας σοβαρά σε εμπειρία επικοινωνίας με την Ευρώπη, τόσο σε επίπεδο υφολογίας και πρωτοκόλλου όσο και επί της ουσίας, ανέθεσε το wellunderstanding στον καλύτερο αγγλομαθή και πιο πολυταξιδευμένο που είχε στη διάθεσή της. Κακά τα ψέματα, ο Βαρουφάκης είναι περισσότερο ένας εναλλακτικός κοσμοπολίτης δημοσιολόγος-σχολιαστής, παρά πολιτικοποιημένος οικονομολόγος με ξεκάθαρο ιδεολογικό υπόβαθρο. Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε στο πρόσωπο του Βαρουφάκη τον ιδανικό suigeneris παίκτη που θα μπορούσε να εκπροσωπήσει επιτυχώς την πολιτική αμφιθυμία της κυβέρνησης απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους…

Για τον Γ.Κατρούγκαλο:

Ο Γιώργος Κατρούγκαλος ναρκισσεύεται αδιάλειπτα στη δημόσια σφαίρα μ’ έναν ιδιότυπο διπλό τρόπο: ενδυματολογικά και διανοητικά. Έτσι θα μπορούσε περίφημα να αποτελεί το αντεστραμμένο είδωλο του Βαρουφάκη στο δεύτερο κωμικοτραγικό μονόπρακτο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ…

Για τον Γ. Κυρίτση:

Προκαλεί μεγάλη εντύπωση, μεταξύ σοβαρού και αστείου, η όψιμη ενδυματολογική σοφιστεία και το επιτηδευμένο εμφανισιακό λίφτινγκ του Κυρίτση, με λοξή παραπομπή σε όψη μοντερνιστικά διανοουμενίστικη, από τότε που πρωταγωνιστεί στη δημοσιότητα. Το έκανε στα πρότυπα των χίπστερ, όπως αναπαράγονται κλισαρισμένα στα σύγχρονα barbershops του Κολωνακίου. Κατέβασε μαλλί σε στιλ κοντής φράντζας, έβαλε χοντρά μαύρα κοκάλινα γυαλιά και μάκρυνε τριγωνικώς, με προσεγμένη ανισοσταθμία, το μουσάκι…